Niet naar Amerika

In Stramproy staat Ties de Wever fier op zijn sokkel. Een aantal jaren geleden werd de laatste wever van het dorp bruusk van zijn voetstuk gerukt door een paar koperdieven. Sokkeldieven, sukkels zul je bedoelen. Ook het beeld van Lei de Mulder was slachtoffer. Beide beelden zijn in ere hersteld. Ongeveer een maand geleden zag ik Lei al staan. Op weg naar Susteren. Toen als training, nu voor ‘het echie’. Rooy mag trots zijn op de markante koppen, net als het culturele erfgoed dat de Mooshoofpaadzengers hebben achtergelaten. En het OLS 2013 niet te vergeten.

Rooy is, van horen zeggen, een raar dorp. De mensen zouden nogal eenkennig zijn. Als je er niet geboren bent, kennen ze je niet. "Doe bist neet van hie-j." In het café op de hoek is het tijd voor koffie en een stuk zwartepruimenvlaai. Mijn bestelling wordt geserveerd door een meisje met mediterraan of berbers uiterlijk. In de zaak is een klein museum ingericht ter ere van De Zangeres Zonder Naam. Vroeger gekscherend Knak Marie genoemd. Zij was ook ‘neet van hie-j’. Nu wordt ze geëerd in een café bestierd door, Fatima of Aisa, wie zal het zeggen? Ik heb haar naam niet gevraagd, maar vind het een grappig controverse.

De route gaat verder. Een tijdje ben ik letterlijk en figuurlijk een grensgeval. De weg balanceert tussen Nederland en het land van Koning Filip, Manneke Pis en ’s werelds beste bieren. Uiteindelijk is het België dat de weg bepaald. In mezelf hoor ik Mart Smeets "Parijs is nog ver" zeggen. Ik ben in gedachte verzonken als me tussen Aldeneik en Maaseik een collega nadert. Hij gebruikt zijn eerste echte vakantiedag om zijn hoofd op te frissen na een gezellige avond. Zijn vader is me voorgegaan. Hij was een echte pelgrim, met baard en staf. De collega spreekt met groot respect over hem en ik respecteer hem.

Terug in Nederland prik ik een stukje aan op het Pelgrimspad, vertrouwde kost. In Roosteren wordt opnieuw gerust en een colaatje en koffie genuttigd. Vervolgens gaat het langs een Rijksweg over de A2. Enkele honderden meters voor een plaatselijk huis van plezier manoeuvreert een personenauto zich zenuwachtig in de berm. Eerst rechts en vervolgens links. Mijn kant. De bestuurder lijkt me te moeten spreken.

“Hey, waar ga jij naartoe”, roept een gebruind hoofd, “op pelgrimage?” Als ik hem vertel dat het doel Rome is, volgt een hartelijk gesprek. De man heeft in mei van dit jaar de laatste 800 km van de Camino gelopen. Als hij van mijn doel hoort, knikt hij veel betekenend. “Jij gaat het halen,” zegt hij rustig. Daarna gaat zijn woordenstroom weer een versnelling hoger.

“Ik had geen doel. Ja, een burn-out, dat had ik. Dus ik dacht, ik ga lopen. Verstand op nul. Prachtig. Man, na een aantal weken had ik een scheenbeenblessure. ’s Morgens vier Ibuprofen 600 er in en hoppa. Gaan. Ik zag de bergen zweven, echt waar.” Het enthousiasme waarmee de bermparkeerder praat is hartverwarmend. “Aan het einde had ik het gevoel dat ik naar Amerika kon lopen, zo sterk was ik. Let later maar op, wat ik je nu vertel.”

Met een handdruk en een druk van de claxon neemt hij afscheid. Het is de tweede onverwachte ontmoeting die vreugde schenkt en ik stap voort. Niet naar Amerika, maar naar Susteren.  Daarmee is etappe 1 een feit. Beste lezers, ik ben redelijk beduusd door de vele reacties. Het is maar wandelen.

(red.)