Bokken en kraaien

Ik ben geland in de plaats Sarre-Union, in Auberge Bockenheim. Gevonden dankzij een hulplijn. Thanks Len! Als ik Bockenheim hoor, moet ik denken aan Pierre Bokma, één van Nederlands beste acteurs van de laatste jaren. Sil noemt hem altijd Theo Bokken. Nou, Theo heb ik hier nog niet gezien, wel een blonde kraai die van achter de bar staat te krassen. Qua stem lijkt ze op Pierre. Ze is verrast en lijkt niet geïnformeerd te zijn over mijn komst. Ik hou wijselijk mijn mond en wacht vriendelijk lachend. Uiteindelijk krijg ik een sleutel. Ik zit nu in kamer 8, fris gedoucht. Ik twijfel nog of ik hier eet of dat ik richting centrum loop. Misschien hebben ze wel verse bok met bokkenpootjessaus of gebakken kraai. Ahum, genoeg over bokken en kraaien.

Over de etappe van vandaag. Die was een beetje saai. Na voor het laatst een stuk langs de Saar te hebben gewandeld, wist ik dat er een aantal zogenaamde D- wegen (asfalt) kwam. Het laatste gedeelte van de in totaal ongeveer 30 km zou dan door het bos gaan. Daar liet mijn Osman, waarover ik gisteren nog met zoveel lof sprak, me in de steek. Ik denk overigens dat boeren de paden richting het woud gewoon hebben weggeploegd. Het was een tamelijk groot bos (circa 7 km lang en breed), daarom durfde ik het niet aan om zomaar wat te doen. Ik keerde terug richting D-weg en schoot enkele mooie foto's van geoogste graanvelden.

Nog leuke of bijzondere dingen gezien onderweg? Jazeker! De kerk in Herbitzheim. Bijzonder mooi en met verwarming onder de banken. Er liep een compleet buizenstelsel over de vloer en onder de zitbanken. En bij elke nieuwe rij zat een ontluchtingsnippel. Dus ook in de winter kun je in Herbitzheim met een warme bips bidden. Ik post een foto van het systeem.

Kerken onderweg zijn trouwens om meerdere redenen fijn. Allereerst zijn het bakens, zie je een toren dan weet dat je een dorp nadert, daarnaast is het er koel in de zomer en tot slot kun je er tot bezinning komen. Dan nog een handigheidje: je vindt binnen meestal een stopcontact. Dus, terwijl je een kaarsje opsteekt of even rust, kan de gsm opladen.

Minder leuk om te zien, maar in Frankrijk gemeengoed, zijn de kampen van caravans aan de rand van steden. Of het nu Sinti, Roma, zigeuners of whatever zijn, het biedt altijd zo'n troosteloze aanblik. Ik zag gisteren een klein kampje en vandaag een vrij groot. Last but not least was er de aanblik van de vitrine bij de bakker in Sarre-Union. Na de hele dag water en brood ('s morgens gesmeerd) was het heerlijk om een ragoutbroodje, een Berliner bol en een verse koffie te nuttigen! Zalig zelfs. Toch mooi dat bakkers hier op zondag open zijn.

Zo genoeg geschreven, ik ga eens kijken of de kraai de bokkenpruik heeft afgezet. Het is tijd voor een hapje.

(red.)