Brullen, maar geen ballen

Polonaise of aan de wandel? Mmm. Daar denk ik niet lang over na. Vorig jaar liep ik 'mijn polonaise' in Italië. Na een concert van Jacco Gardner in Rome ging het twee dagen zuidwaarts over de Via Fracigena del Sud. Nu blijf ik dichter bij huis.

Zaterdag nog even de sleuteloverdracht meepikken, zondag zet Don Volvo al vroeg koers richting Einruhr in de Eifel. Ik ga voor de Rur-Olef Route. Het is een rondje van 57 km met 1819 hoogtemeters. Ik tref er 'oude bekenden': de Eifelsteig, de Willibrordusweg, het plaatsje Hellenthal. Namen die in 2013 passeerden op weg naar Rome.

Deze wandeling is aanzienlijk korter en kent een noviteit, ik slaap voor het eerst in mijn zelf meegezeulde tentje. 'Of ik dat ooit eerder gedaan heb', vraagt u. Nee! Naar Rome waren het kerken, kloosters, b&b en een enkel hotel. Oké, als ik goed nadenk is het half waar wat ik zeg. In mijn diensttijd sliepen we in 'puptentjes', ook in de donkere dierenbossen van de Eifel trouwens.

Ik kom de eerste dag van de wandeling zelfs door een voormalig oefenterrein, Kamp Vogelsang. Een plek waar we meerdere oefeningen draaiden en waar ik mijn eerste en laatste hersenschudding ooit opliep. Dat terzijde. Terug naar de puptent. Als zandhaas (48e painfbat Van Heutz) droeg je een half tentje. Je slaapmaat droeg de andere helft. Verschil met nu was ook dat je je halve tentje toen op je borst droeg. We noemde het een berenlul. Nu zit het tentje op de rug in mijn Osprey rugzak en slaap ik alleen.

Rond 18.30 uur duik ik vanaf het Olef-Rur pad rechtsaf. Even daarvoor heb ik een groepje Belgische kinderen met hun leiders de weg gewezen. Ze waren verkleed als dieren en verdwaald. Mooi is dat. Verdwaalden weer op weg helpen. Alleen in het bos vind ik een rustig plekje. Tijd voor een hapje en vroeg het nestje in. Brrrrr het is frisjes. Ik sta niet helemaal waterpas en schuif door de tent. Een uil is op jacht. Zijn ge-oehoe heeft iets gezelligs. Knip, het lampje gaat uit en de oogjes dicht. De nacht verloopt onrustig met veel gewoel en geschuif.

De volgende dag trekken twee merels al vroeg mijn aandacht. Ze komen rollebollend de berg af. Blumenthal heet het dorp in het dal dat ik op dat moment passeer, kauwend op een cracker. Het opbreken van mijn kampement even daarvoor ging verrassend snel. Het zijn mannetjes merels, geel gesnavelde macho's. Ze gaan flink tekeer. Ik neem aan vechtend om territorium en/of de gunsten van een vrouwtje. Natuurfilms brengen dit instinct vaak fraai in beeld. Beukende bokken, knallende olifanten. Het indrukwekkendste schepsel is de leeuw. Koning van het dierenrijk. Met zijn ballen en zijn bos haar.

Jonge leeuwen brullen, imponeren. Naarmate ze ouder, slimmer en wijzer worden dwingen ze respect af door te zijn wie ze zijn. Aan de macht bezitten ze een Koninkrijk. Als de kracht afneemt en een nieuwe jonge God zich aandient voltrekt zich een triest schouwspel. De afgang van De Koning.

Op het journaal hoor ik dat Trump afziet van het correspondents dinner. Toch jammer. Onvermijdelijk denk ik aan de afgang van De Koning, aan die oude leeuw. En maar brullen. Met zijn bos haar. Maar ballen tonen, kloten hebben, ho maar. Ik zou best een blokje om willen gaan met Donald. Berenlul om en lopen. Het wit van de ogen voor de neus weg. Draan!

De gedachte aan Trump spoel ik in Hellenthal weg met een verse bak pleur. Ze maken zich op voor Rosenmontag. Ik tank water en ga weer op pad. Door het prachtige Eifelland. Het is een route die ik kan aanbevelen. Technisch niet te moeilijk. Goed gemarkeerd. Een paar kuitenbijters, maar verder fantastisch. Om 13.15 uur ben ik terug in Einruhr. Daarmee kan de Rur-Olef route van de bucketlist af. En ik heb mijn 'tentontmaagding' achter de rug. Begin april wacht een tweede testwandeling voor het Pacific Crest Trail avontuur in Oregon. Dan drie dagen en twee nachten. Tijd voor een pintje nu? Zo is het, alaaf....