Dagboek van een herdershond
2 september 2013 - Laveno-Mombello, Italië
Te voet naar Capranica en aansluitend Rome. Dat is het doel. De voorbereidingen, lichamelijk en psychisch, in aanloop naar het vertrek, waren intensief. De droom was er langer. Ik dacht er klaar voor te zijn. Misschien dat het afscheid op 29 juli daarom relatief gemakkelijk ging. Kus, kus, kus en vol vertrouwen stapte ik de straat uit.
Sinds die dag neem ik dagelijks afscheid. Van dorpen, steden en paadjes. Van vriendelijke en bijzondere mensen die toevallig mijn pad kruisen. Van heuvels, bergen en straatjes. Van slaapkamers en bedden (verschillend van kwaliteit) en van restaurantjes en andere eetgelegenheden, waarvoor hetzelfde geldt als de bedden en slaapkamers.
Afscheid nemen, loslaten, sterven. Er zijn mooie woorden over geschreven. Ik kan geen betere verzinnen. Ankers, zeeën, oceanen. Gedachten verdrinken in de dagelijkse centrifuge van afspraken en gewoontes. Dat is dodelijk voor het creatieve denkvermogen. Dat zeg ík niet, dat zeggen onderzoekers. En als onderzoekers dat niet zeggen, dan gáán ze dat wellicht zeggen. Wie weet het, u of ik of de denkers met zeeën van tijd. Zij die op een steen zitten om alles te kunnen overzien?
Afhankelijk van het moment sterf ik de laatste tijd regelmatig, zoals het hoort en ooit zal zijn: alleen! Soms sterk ik een beetje om het verleden, soms om de toekomst. Het is een combinatie van heimwee naar mijn nieuwe lief en het verlangen naar het doel, het einde van de reis. Een vreemde cocktail kan ik u verzekeren. Een cocktail waar een aantal van jullie niks mee kan. Laat het zo zijn. Laat het los. Stel dat we alles zouden snappen.
Genoeg gedenk. Hup naar de etappe van vandaag. Die was heftig. Voor een passant misschien wel te! Maar, de beentjes hadden rust gehad. Dus toen ik om 17.00 uur van Verbania naar Laveno stoomde heerste er dank en innerlijke trots. Trots op de prestatie en dank jegens Hub en Annie. Het verblijf in hun tweede huisje was kort maar intens. Ze 'kennen' me al lang via Moeke en de eerste uitnodiging om langs te komen dateert volgens mij al van 2008. Persoonlijk met elkaar spreken, deden we in die periode nauwelijks. Dat is nu wel gebeurd. Ik heb me opengesteld. Eigenlijk heb ik gel*ld als Brugman. Ze gaven me echter niet de indruk dat vervelend te vinden. Integendeel. Dat maakte het afscheid vandaag plotseling zwaar.
In de ochtend viel het nog te doen. Annie had gezorgd voor een uitstekend ontbijt en gaf me proviand mee voor onderweg. Kus, kus kus, een zwaai en samen wandelen we de poort uit. Hub toont me vervolgens prachtige plaatsen die een passant op weg naar Rome niet vindt. We passeren huizen van kunstenaars en oude verdedigingswerken. Ook weet ik nu hoe vroeger houtskool werd gemaakt. Het hoogste punt van de etappe is elke gemaakte hoogtemeter waard. De geur van geiten en hun keutels nemen we voor lief. De exacte hoogte? Nee, ik heb niet gecheckt of het 1313 of 1311 meter was.
Na een fotomoment lopen we weer vlak, drinken we koffie, dalen en stijgen we een beetje als de slag van een naaimachine en bereiken we uiteindelijk na (eerst nog een goede bak koffie) een lange en geleidelijke daling de plaats Caronio. Hier scheiden onze wegen. Hub terug naar zijn lief, ik richting schuit die me over het Lago zal zetten.
Tijdens het afscheid is er emotie, onverwachte emotie. Pas als ik de bocht om ben en weer uit het zicht van Hub, besef ik wat er gaande is. Mijn haren gaan rechtop staan, ik krijg het plotseling koud en er dienen zich waterlanders aan. Ik ben weer alleen na een dag van intense warmte. Op dat moment springt een akelig kijkende herdershond dreigend blaffend tegen het hek dat ik passeer. Ik kan het mormel wel een klap verkopen, zo laat hij me schrikken. Maar hij zet me ook weer met beide benen op de grond. Het moet voorwaarts blijven gaan. 's Avonds bel ik met Sil en praten we over redelijk dagelijkse dingen. Wat is het heerlijk haar stem te horen.
@Annie en Hub: nogmaals duizendmaal dank voor het verblijf en het thuisgevoel.
(red.)
Het was voor ons een voorrecht dat we even ʺliveʺ deelgenoot mochten zijn van je voetreis naar Capranica. Een wandeltocht met een heel speciale missie. Het al jaren gedroomde doel komt stap voor stap dichterbij.
Met je nieuw verworven titels Superkujeldreier en Campione Pellegrino da Viggiona ben je aan je stand verplicht om je missie, hoe dan ook, te volbrengen. Opgeven is met deze eervolle titels, die slechts bij zeer hoge uitzondering worden vergeven, geen optie meer.
Bedankt voor je bezoek en dat wij mochten luisteren naar je soms zeer aangrijpende en soms ook grappige verhalen over je belevenissen tot nu toe.
Wij volgen je tot Capranica en Rome van dag tot dag verder via je blog.
Un buon viaggio,
Anny en Hub.
De werkelijkheid van het lopen is ongetwijfeld anders dan de droom die steeds meer werkelijkheid voor je werd en nu aldoor wordt. Je kunt niet vermoeden hoe het gaan zal, welke ontmoetingen je hebben zult , welke ervaringen je op zult doen, welke pijn en ongemakken je (even) gaan beheersen, wat je gaat denken en bedenken, wat je hopen en verlangen zult. Wanneer weet een mens er klaar voor te zijn, klaar voor die tocht van eenzaamheid, confrontatie, afzien, hopen, verlangen, vertrouwde stemmen horen, aangename ontmoetingen meemaken, weten waar die lange tocht over gaat, wat doel en bestemming is.
Deel 2 volgt hierna (zo zijn bljkbaar de regels van dit blog)
En je schrijft: afscheid nemen, loslaten, sterven en dat daar mooie woorden over geschreven zijn. En dat is ook zo. Maar de praktijk is altijd anders dan je droomt, veronderstelt, hoopt of misschien verlangt.
De dichter Rutger Kopland dichtte ooit een gedicht 'Weggaan' heet het'
Je ziet het hieronder:
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
R. Kopland, uit de bundel ‘Het orgeltje van yesterday’
Beste Marcel,
Misschien is het zo. Ga je weg, volg je droom. Loop en de weg zal het verhaal vanzelf vertellen. Wie weet welke bijzondere en intense ervaringen je nog te wachten staan.
Iemand zei ooit: als je je handen dichtknijpt om vast te houden wat vast te houden valt dan verlies je alles. Probeer het maar. Steek je handen in het water en probeer alle water krampachtig vast te houden. Wat je hebt is dan niets. Maar probeer met beide open handen scheppend je handen in het water te houden en kom er dan uit met die open handen. Je zult zien dat in het kuiltje van je hand zich water verzameld heeft waarvan je bijvoorbeeld drinken kunt... Heel wat anders dan die krampachtige grijpende handen.
Dat jouw handen, tijdens het gestaag en dagelijks en voortdurend lopen, zich steeds verder vanzelf openen waardoor horizonten zich aandienen die voorheen misschien alleen even kortstondig gedroomd werden.
Wandel, loop en de rest komt vanzelf. Veel meer zelfs dan je waarschijnlijk ooit voor mogelijk hield (ondanks je goede voorebreiding voor deze lang intense en steeds intensiever wordende tocht.
Ga zo door!
Lieve groet,
Maart
Fijne stappen op Italiaans grondgebied.
Er spookt de laatste tijd een zinnetje door mijn hoofd. Weet niet of ik het nog goed herinner maar de strekking zal duidelijk zijn:
Kom op witte muizen!
Je kunt het!
Hou je taai.
Sacha
Kan me voorstellen dat het even sjit is als je beseft dat je weer alleen bent. Maar het heeft je ook weer kracht gegeven om verder te gaan.
Kom op Marcel !!! Je kunt het !!!
Bie de letste kolom EMOTIE veul ig aug un waterlandertje....maar kumt geliek weer unne lach es ze euver de herdershonjt vertels.
Super trots op dig !!!
groetjes oet Berg....Els
Een lach kent geen waarde als je nooit hebt gehuild,
Je kunt niet thuis komen als je niet op reis bent gegaan.
En je kunt niet leven als je niet af en toe een beetje sterft.
Ondanks je moeilijke momenten ben je een bevoorrecht mens Marcel, want je hebt alle wijsheden die andere mensen op papier hebben gezet aan den lijve mogen ervaren.
Eigenlijk zou iedereen zo'n reis moeten maken om dat te ontdekken.....
Je gaat het "gewoon" doen.......
Waat weer ein verhoal, det ver super super trots op dich zeen det hubbe ver meerdermaals gesjreeve, het is mekkelijk gezag van mich, kop op dien doel is in zicht. Ich zit hie mit mien lui reet op de stool dees tekst te sjrieve en kiek alweer oet noa ongeveer 23:00 wodet de volgende mien postvak in kumpt.
En waat ein sjoon wurd van de volgers, dit gif dich weer de oppep waat ze nuudig hups om get van dien gelapte sjoon aaf te stiefele. Nogmaals deep respect, en veer hubbe al volle vertrouwe drin det ze dien doel geis bereike.
XXXXX van alle Wilkies