Elfendertigste

Het is een kunst die de één tot in de puntjes beheerst en waar een ander meer moeite mee heeft. Ik heb jet over de tijd nemen. Ik schreef er al eerder over. Kijk ik naar mezelf dan bungel ik er een beetje tussenin. Ik kan zeker de omgeving in me opnemen en genieten van al het moois dat zich aandient. Maar op de achtergrond tikt constant een wekker die zegt "je hebt twaalf weken, je hebt máár twaalf weken.". Morgen start ik aan mijn zesde week. De kilometerteller staat over de helft. Statistisch gezien moet dat dus goedkomen. Hoewel het nog een héél eind is. Waarom dan die onrust? Welnu, omdat de rustdag in Bellinzona niet gepland was, niet in mijn hoofd zat en niet tot mijn schema hoorde. Mijn plan was om in -verantwoorde etappes door te gaan tot Italië en daar pauze te maken in Viggiona. Gisteren is dat uiteindelijk alsnog gebeurd. Ook niet gepland, want ik had mijn nestje in Locarno besproken. Het ging echter zo goed dat ik besloot in de handen te spugen, een tandje bij te zetten en Hub en Annie te bellen om te vragen of ik een dag eerder welkom was. Over Hub en Annie later een keer meer.

Over de etappe van gisteren, die was rustig, ontspannen en afwisselend. Een groot deel volg ik de fietsroute naar Locarno. In mijn hoofd zing ik een deuntje van een Midden-Limburgse joekskapel (uit Beegden meen ik me te herinneren): "Blaore oppe veut en bloare oppe henj. Zjweit oppe kop en mér biette oppe tenj. Eine veurop en dén in un lange rie. Wea goan draan en wie." Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik heb geen blaren op handen en voeten, wel een gat in mijn sokken (!), het zweet staat vandaag niet op het voorhoofd en tot nog toe loop ik niet in een rij. Op de tanden is wel af en toe gebeten, maar niet deze dag.

Op een zaterdag lijkt Zwitserland echt een fietsland. Wielrenners, de één sneller dan de ander, mountainbikers, dagjesmensen, tandems en ligfietsen: het passeert allemaal. Het bereiken van het Lago Maggiore wakkert een licht vakantiegevoel aan. Ik loop eerst een aantal campings voorbij, waarna het langs de kustlijn gaat. Mensen hangen op een bankje, lezen een boekje of een krantje. Anderen friemelen aan zichzelf of aan elkaar, zwemmen een baantje of zijn bezig met bruinen. Kortom: er heerst een ontspannen sfeer. Mijn voetjes, mét nieuwe hakjes, marcheren intussen rustig voort en voor ik het weet sta ik in het centrum van Locarno. Bij de VVV check ik de busverbindingen, omdat ik zeker nog een stuk wil doen. Locarno en Ascona zijn een bezoek overigens de moeite meer dan waard, leert een snelle scan van de twee centra. Dat vond een groot aantal popartiesten blijkbaar ook. Hun handdrukken zijn er vereeuwigd in de tegels van de Walk of Fame. Grappig, ik zie mooie gebouwen en pleinen en ntussen loop ik langs de knuisten van REM, James Blunt, Joe Cocker en anderen. "Geen Starfish Bowl tegel vraagt u?" Nee, helaas.

In Ascona eet ik een ijsje en gaat het langs het haventje en dan via trappen omhoog richting Gruppaldo, Ronco s/Ascona en weer omlaag naar Brissago. Onderweg heb ik een mooi uitzicht op het Lago en een heleboel prachtige villa's die tegen de bergwanden lijken te kleven. In het verleden vroeg ik me vaker af hoe je zulke huizen moet bereiken. Vanaf nu weet ik het. Het gaat via een onzichtbaar labyrint van paadjes en kleine straatjes. Sommige villa's zijn alleen te voet bereikbaar. Er loopt wel een goederenlift over de helling. Toch handig voor een kratje bier of een doosje champagne! In Brissago staat Hub met zijn auto klaar enhij  brengt me naar Viggiona. Lopen had gekund, maar dan had ik mezelf weer naar de kl*te gelopen en dat wil ik vanaf nu niet meer. Ik ga de tijd nemen.

Vandaag heb ik de route tussen Brissago en Viggiona alsnog gekuierd. Op mijn elfendertigste. Dat staat voor heel rustig! Zodadelijk ga ik met Hub en Annie in het dorp genieten van de Italiaanse keuken en een wijntje. En morgen staat een tocht onder leiding van gids Hub op het programma. We zullen eerst een stukje moeten klimmen. Daarna komen we bij de Cima di Morissolo. Op de kaart van Hub is die hoop 1311 meter hoog. Je kunt daar 13 november in zien. Op een andere kaart én op het informatiebord in het dorp staat 1313. Weet je wat, ik meet het morgen na. Of toch maar niet, want ik neem de tijd.

Wat zeker is, is dat het uiteindelijk richting Verbania gaat. Ergens na de middag hoop ik het pontje naar Laveno te pakken. Zoals eerder gezegd over Hub en Annie later meer. Voor nu al een hele, hele dikke merci voor het gastvrije ontvangst en het aangename verblijf.

Beste volgers, dank voor jullie reacties, het meeleven, het meedenken en de tips. @Noud, de adressenlijst is bekend en zit uitgeprint in mijn rugzak.

(red.)