Franse grens kussen

Het Saarland kent een bewogen historie. Ik heb het niet helemaal scherp op het netvlies, maar van de geschiedenislessen kan ik me herinneren dat de Fransen er na de Eerste Wereldoorlog lang de zaak runden. Iets wat een Duitse winterschilder met kwast onder de neus niet bekoorde. Het Saarland was en is economisch een sterk stuk Duitsland. Dat zie je aan de machtige fabrieken. Tijdens het kuieren zie ik een paar hallen met H&K Heckler op de gevel. Zou dat Heckler en Koch zijn, de wapenfabrikant die vroeger de Mauser heeft geproduceerd? Een dag eerder hoorde ik een aardige reportage op de radio over die firma, met een eveneens bewogen geschiedenis.

Ik vind het leuk het nieuws te volgen. Thuis en ook hier. Een paar dagen geleden alweer las ik de krantenkop 'Meine geile Nacht mit Rammstein'. Een verhaal van Heino naar aanleiding van zijn gastoptreden bij Rammstein tijdens Wacken Open Air: het grootste heavy metal festival van Europa, jawel. De kop kwam uit die Bild Zeitung. Had Dynamo in Eindhoven door kunnen groeien, dan had Nederland dat grootste festival gehad. Over economie gesproken.

Afijn, qua nieuws maak je al snel een schifting tussen blabla-zenders en de zenders met gedegen redacties. En als er dan even niks op is wat bekoort, switch ik naar mijn mp3. Op dit moment draai ik Jacco Gardner het meest, met zijn album 'Cabinet of Curiosities.' Jacco is een Nederlands talent dat Sid Barret van Pink Floyd hoog in het vaandel heeft. Als Marcel van den Heuvel dit leest: een aanrader kerel! Slayer staat op twee en verder draai ik zo van alles wattum. Stuurbaard, Neil Young, The National enz. enz. Ik heb ook nog twee top 50's en twee top 25's van goede vrienden in de wacht staan. Die zijn voor later.

Terug naar het Saarland. Volgens mij de kleinste deelstaat, na Berlijn en Bremen. Maar dat zijn meer steden. Toch? Omdat ik het niet zeker weet, vraag ik het aan de ober hier. Hij is Italiaan en weet het ook niet. Ik zit op zijn terras met een wijntje, een hele lekkere overigens, nadat ik heerlijk heb gegeten bij een Vietnamees restaurant. Ik werd er naartoe gebracht door de eigenaar van het hotel waar ik zit. Een flamboyante man, handelaar in vastgoed en wijn, met een woning in Metz en in Caen, getrouwd met een 17 jaren jongere vrouw met een hoge functie op Buitenlandse Zaken in Frankrijk. Ik kan hem altijd bellen als ik ergens mee zit. Hij is een bekende in Wadgassen, want vanaf het hotel tot het restaurant blijft hij maar zwaaien.

Terug naar het Saarland? Nee, doe maar niet want ik weet het ook niet meer precies. En ik heb geen zin om Wikipedia te checken. Wat ik check is de weg en die was vandaag wat zoeken betreft weer 'easy peasy japaneasy' langs de Saar. Alleen het eerste stuk bleek lastig, omdat daar niet of nauwelijks wordt gelopen. Het hoge gras langs de oever was nog vochtig. Voor het eerst deze reis kreeg ik zowaar natte voeten. En mijn ontblote onderbenen werden langzaam rood van de sprieten die telkens als ieniemienie zweepjes mijn schenen kusten. Na een klein uur was het leed geleden, de zon brak door en ik ontdekte een Imbiss voor een vers bakkie. Na de middag werd het warm en heb ik mijn 'poeterkes' ter verkoeling in de rivier gebadderd.

Wadgassen is zoals gezegd 'the place to be' voor het moment. Morgen gaat het richting Kleinblittersdorf en kan ik de Franse grens kussen. Volgens mijn routeplanner loop ik tussendoor al een stukje over het land van stokbrood en fromage. We gaan het zien.

(red.)