Zonder George
16 september 2013 - Pietrasanta, Italië
Dat er gisteren in Sarzana geen plek was in het klooster betekende ook dat ik onverwacht afscheid genomen heb van George. De Schot waar ik best mee heb gelachen. In Lucca ontmoet hij zijn dochter en begint zijn échte vakantie. Ik verwacht hem vandaag niet meer in Pietrasanta. Dat is de plaats waar mijn wandelbotten geparkeerd staan. Ze waren bij de start vanochtend overigens nog niet helemaal droog. @Noud: thanks voor de tip, het was te doen.
De etappe was niet al te lang. Hoewel; na het plaatsje Massa (waar ze massa's marmer hebben. In de de hele omgeving stikt het er van) gaat het richting de plaatsjes Capanne en Prato. Dan gaat het omhoog richting Castello Aghinolfi. In mijn boekje staat een pad (lees: afkorting) richting Salita en sentiero. In 'het echt' ga je gewoon een paar kilometer omhoog en daarna weer een paar kilometer omlaag. Je volgt de berg zonder de short cut. Het stijgingspercentage is evenwel schappelijk. Dus dat scheelt. En je krijgt een super uitzicht op de kust en de dorpen en steden. Altijd gezellig, zo'n mierenhoop van boven gadeslaan. Tegen de middag wordt het weer beter. Hopen dat het zo blijft. Ook voor vakantiegangers onder ons!
In Pietrasanta verblijf ik in een klein onderkomen voor pelgrims bij een klooster. Een jonge en mooie non ontvangt me. In het 'hutje' zitten al twee Franse pelligrinos, vrouwen op leeftijd. Er arriveren later nog twee Italianen die ik al eerder trof. Jonge gasten, werkend voor de EU in Brussel. Ze doen de VF een week lang. Vanaf Pisa vliegen ze komende week weer naar Brussel.
Terug naar George. De wandeltocht is eveneens een beetje vakantie voor hem. Ik ontmoette hem tijdens een rustdag in Berceto. We deden vervolgens twee etappes. De dag erna neemt hij de trein. 'Ieder zijn eigen pelgrimmage, ieder zijn eigen tempo', is een uitspraak die ik onderweg al regelmatig gehoord heb. Daar heb ik mijn mening over. Daarover later een keer meer. Behalve dat George typisch Schotse humor had, durf het niet Engelse te noemen, leerde hij me ook nog wat handigheidjes. Eentje daarvan heb ik vanmorgen én vanavond toegepast. Het zou fijn zijn als anderen dat ook regelmatig doen.
Voor niet ingewijden; een korte uitleg. Pelgrims slapen regelmatig in gezamenlijke ruimtes en/of maken gebruiken van gezamenlijke was- en doucheruimte. Het is te vergelijken met backpacken, met dat verschil dat nu (nagenoeg) iedereen hetzelfde doel heeft. Tijdens het douchen of het doen van de was staat bijna iedereen met zijn eigen zeepje te 'rommelen'.
Bij vertrek betaalt hij/zij netjes een bijdrage voor het slapen. Meestal tien euro. Als een bijdrage 'vrij' is, betaalt George niet. Een gierige Schot? Ik weet het niet. In plaats daarvan gaat hij naar een winkel en koopt douchegel en/of waszeep of andere dingen die in hey onderkomen van pas kunnen komen. Tijdens zijn vrije dag in Berceto kocht hij mokken, bestek en koffie voor in het keukentje daar. Handig, heel handig. Wat heb je aan een keuken zonder gerei? Anderen maken (ik denk) dankbaar gebruik van zijn inkopen.
Naar aanleiding van zijn tip heb ik voor vanavond douchegel en handzeep gekocht voor pelgrims die na me komen. Was George er geweest dan had hij dat natúúrlijk al lang gedaan.
Pffffff, einde verhaal voor vandaag. Terwijl er nog zoveel meer te schrijven valt. Over de marmerindustrie (@Hub; ik heb het perfecte blokje gevonden) de mooie avant-garde en art-winkeltjes, het relaxte Italiaanse leven, de Negroïde straatverkopers die ik sinds gisteren zie enz enz. Komt wellicht allemaal nog.
Voor nu slapie doen. En morgen gezond weer op. Zonder George,
Hoe boeiend kan het zijn uit te wisselen over datgene wat voor jou gewoon en vanzelfsprekend is maar voor een ander juist nieuwe perspectieven opent (zoals voor jou het kopen van douche-gel en handzeep voor de pelgrims die na jou op dezelfde plaats komen als vanwaar jij vandaag vertrokken bent). Dat is het echte ervarings-reizen.
En doordat jij ons deelgenoot maakt aan jouw dagelijkse ervaringen, leer ik ook weer en ontvouwt de wereld zich weer veelvormiger en kleurrijker aan zoveel andere echte en imaginaire pelgrims en hen die ook wel los willen komen van hun vertrouwde huisje-boompje-beestje-bestaan, maar dat vooralsnog niet durven. Voor om op toch te gaan, den vreemde in, is moed nodig en die toon jij. Dat blijkt en daar verhaal je ons over. Thanks
Maart
groetjes Erna
Het blijft te gek om je verslagen te lezen, mijn respect groeit met de dag..
Hou vol!
Mijn moeder attendeerde mij een tijdje geleden op je verhaal apart..
Daar heb Ik toen ook een reactie geplaatst.
Heb zelf altijd voor werk veel gereisd en ook voor mijzelf..
Heeft me heel wat moois gebracht.
Genoot altijd van de vele korte ontmoetingen..
Genoot ook van je verhaal.
Een hele lieve vriendin van mij bezit een bed and breakfast in Rome..
Zou het zelf heel bijzonder vinden als je bij haar op bezoek gaat..
Weet zeker dat je er een heel warm welkom en een mooie tijd zult hebben.
http://www.bbirene.it/inglese/home.htm
Groeten,
Christiaan
In de Gebeds- en Kemuniedeenst kómmende zaoterdig om 18.00 oor in de kerk van Kelpen-Oler baeje wae veur dich, veur dien missie. Teveure staeke wae ein kaerske op bie 't beeld van Liduina. Aan 't eind van de veering laeze wae 't volgende gedicht veur:
WEES WIE JE BENT...
Wees wie je ent, met je plussen en je minnen
met je onrust en je pijn, met je liefde diep van binnen
met je zorgen en vertrouwen, met je vreugde en je leed
met wat zich nog zal ontvouwen en...met wat je het liefst vergeet.
Wees wie je bent, met je warmte en bezieling
met je spontanieteit, met je prachtige gevoel voor humor
met je stijl, je waardigheid
Wees wie je bent, dan wint je licht aan kracht en gloed
dan zul je stralen vanuit je kern, omdat je dan jezelf ontmoet.
Marcel, Superkujeldreier, det 't dich good maag blieve gaon op dien tocht. Rome is nog wied, mer ... Haoj vól! Wae zeen greutsj op dich.