Habt Ihr hier Jaco

Tussen Biasca en Bellinzona delven ze graniet. Dat doen ze met dynamiet of iets wat er op lijkt. Een paar keer hoor ik een doffe dreun. Het houdt me 'wakker' want het is een beetje een slaapwandeletappe. Een etappe die moet, zal ik maar zeggen, maar die net zo goed overgeslagen had mogen worden. De route voert langs de oevers van de Ticino. Het is best mooi (dat dan weer wel) om de rivier te zien groeien. Komend vanaf de bergen is 'tmer e pissträölke. Nu is het al een hele rivier, met flinke stromingen. Dat neemt niet weg dat het pad redelijk eentonig is, evenals het geluid van de autobaan. Alleen halverwege zijn er wat kleine verschillen in hoogte. Ik krijg er zowaar het IJzerenMan-gevoel van. Een gesprek met een aardig echtpaar bij wie ik mijn waterflesjes kan vullen, breekt mijn wandelgang. Ze rommelen samen wat in de tuin als ik hen stoor en ze vinden het onderhoud wel leuk. Althans dat gevoel geven ze me. Vooral de man des huizes is nieuwsgierig naar feiten (hoeveel km per dag, waar slaap je, hoelang ben je onderweg etc).

Daarnaast is het vooral een dag van peinzen. Bijvoorbeeld over Jaco, van wie ik een bericht zag in mijn gastenboek. Ik eet goed hier, laat dat duidelijk zijn. Een dikke friet met frikandel en loempia of hamburger zou echter niet verkeerd zijn. Volgens mij is Jaco de oudste frituur van Weert en vieren ze dat komend jaar, dat u het maar weet.

Tijdens het peinzen zie ik ook beelden van de terugweg van Weert, op de fiets, met Mark B. Volgens mij was het in de eerste of tweede klas van het voortgezet onderwijs. Om het hongergevoel verder aan te jagen, fantaseerden we over kroketten en frikandellen die via een lopende band de mond in schoven. En aansluitend konden we onder een stroom van softijs gaan hangen. Lekkerrrr! Het 'goede vaderlandse voedsel'. Het laat nog even op zich wachten. De Ticino voelt qua temperatuur trouwens beduidend kouder aan dan softijs, zo merk ik als ik mijn poeterkes weer eens badder. Brrrrrr, lekker frissss.

Tijdens die pauze bestudeer ik ook de zolen van mijn 'pantoffels'. Ik twijfel sterk of ze het einde van de rit halen. Het profiel is duchtig afgesleten. Als ik wil verzolen, moet ik daar niet te lang mee wachten. Anderzijds, het zijn zulke lekkere muiltjes. Ze stinken niet na een dag arbeid, ze knellen nergens en zien er stoer uit. Ik denk dat ik ze tot op de laatste draad draag.

Iets anders, of het boeit is een tweede. De naaktslakken - ik heb besloten er toch geen extra verhaaltje over te schrijven - zijn vandaag in de minderheid. Nog een enkeling steekt in het welbekende tergende tempo het pad over. Ik ontwijk ze keurig. De meerderheid aan overstekend wild wordt gevormd door hagedissen. Ristel, ritsel, trippel, trippel en zoef weg. Ze zijn met het blote oog nauwelijks te volgen! Het is een beetje als de wandelaar en de automobilist. Verschil van snelheid moet er zijn.

Wat passeert er nog meer de revue. Wel, ik hoor Mart net zeggen dat Rome nog ver is. Tjuu, gelijk heeft hij. Ik ben pas op de helft en de kneuk smeken om een echte rustdag. Dat gaan we dus doen. In Bellinzona. Stad van de kastelen. Ik heb er zin in. Hebben ze hier ook een Jaco? Of zeg ik nu iets raars?

(red.)