Handen schudden en knuffels
5 september 2013 - Rosate, Italië
'Dagen als vandaag mogen er vaker zijn en ze zullen me de benen af moeten zagen wil ik het niet halen.' Zo dat is gezegd. Een gevaarlijke uitspraak want zonder benen leven lijkt me niet fijn en het laatste stukje vandaag was best vinnig. Omdat het vlak, weids, warm en recht-toe-recht-aan was. En dan lijkt het net of het aftellen naar het eindstation van de dag steeds langzamer gaat. En het échte eindstation 'is nog ver', hoor ik Mart ongevraagd zeggen. Neemt niet weg dat het een mooie etappe was. Anderen zorgden voor dat lekkere gevoel.
Dat begon bij het ontbijt. In de koelkast stond verse ham, salami, fruit uit de eigen tuin, gekookte (en al gepelde) eieren en yoghurtjes. Alfredo en niet Alberto zoals eerder geschreven had zichzelf (of zijn ouders) al vroeg aan het werk gezet. Op tafel lag een briefje. De hele familie wenst me veel succes en als ze onderweg iets kunnen betekenen moet ik niet twijfelen te vragen. Dat is een mooi begin van de dag. En ik had al uitstekend geslapen.
Eenmaal op pad lijken de klokken van het eerste dorp dat ik passeer, Bernate, me welkom te beieren. Het terras van de trattoria zit vol met koffie en cappuccino drinkers. Voor het beeld; ik loop langs een voedingskanaal van de Ticinorivier. Daar loop ik sinds gisteren langs, nadat ik op een gegeven moment (en dat was vrij snel in de ochtend) genoeg had van het 'gezoef zoef' van auto's. Langs het kanaal is het grotendeels autovrij en heel best te doen. Het eerste stuk is er geen schaduw en staat de zon op je bol. 's Middags loop je aan de andere kant echter regelmatig onder een bomen- of struikendek. Je kunt ook een wandelroute volgen. Dan ben je iets meer kilometers kwijt voor hetzelfde doel. Op het bordje van de wandelroute staat volgens mij een pelgrim afgebeeld. Dat zorgde gisteren, toen ik het bordje voor het eerst zag, voor een rilling.
Terug naar vandaag. Na Bernate biedt ook het plaatsje Boffalore sopra Ticino bij binnenkomst zo'n heerlijk beeld. Als ik de brug oversteek spreekt een man met hond me aan. Néé, niet Man Bijt Hond. Over Italianen en hun honden later meer. De besnorde en paffende man vraagt waar de reis naartoe gaat. Er volgt een gesprek in het Italiaans, Frans, Engels en met handen en voeten. Hij is echt geïnteresseerd en dan wordt meer moeite gedaan, van beide kanten. Als het plaatje duidelijk is, de welgemeende Mama Mia's hebben dan al een paar keer geklonken, is er een stevige handdruk. Amper tien minuten minuten later hetzelfde ritueel bij een bar waar ik een koffie pak.
In Robecco sul Naviglio eet ik een hapje op een bankje. Wederom meldt zich een nieuwsgierige. Hier volgt na een hand nog een dikke knuffel. Met een dikke glimlach stiefel ik verder. Bella Italia!
Wij kunnen de knuffels voor jou alleen op papier zetten, maar ze zijn wel gemeend. Zet 'm op.
Je zal het zelf helemaal merken dat de dagen korter worden. Als je vroeg vertrekt ' s morgens is het nog donker. Dan heb je nog even geen "last" van de zon op je bolletje . Fijne dag!
Ik hoop dat je nog héél veel van deze mensen tegen komt.
Fijne dag !!! groetjes Erna
“ze zullen me de benen af moeten zagen wil ik het niet halen”
Dat is heel duidelijke taal en laat geen ruimte meer voor twijfel.
Wij hadden ook niet anders verwacht van iemand met de titels Superkujeldreier en Campione Pellegrino.
Doe nu jezelf nog een plezier door te kiezen voor mooie rustige wandeletappes.
Het is de route die in je herinnering blijft en niet de snelheid.
Schakel een tandje terug en…tranquillo…je hebt tijd genoeg.
Una buona giornata.
We kennen elkaar niet, maar ik ken je wel. Niet alleen van je mooie verhalen die ik dagelijks lees, maar ik ben een collega van Sil en we hebben het wel "eens" over je tocht.
Een aantal plaatsen waar je bent geweest en komt ken ik, heb er ook stukjes gelopen (let wel dagtochten). Dus ik lees met veel respect je verhalen en verbaas me dat er nog energie is om je gedachten en beschrijvingen op papier te zetten.
Ik hoop dat je in het mooie stuk dat gaat komen, naast het afzien nog kunt genieten van de vele pleintjes, open kerken en aardige Italianen.
Tot slot een oud Chinees spreekwoord over reizen, kracht en respect: "Mama Mia".
Marcel, tante belle cose!