Hans en Hans

In Simpelveld woedt een kappersoorlog. Op weg naar de kerk zie ik drie kapsalons. Het is slechts 500 meter lopen vanaf mijn slaapplek: een adres dat ik vond via Vrienden van de Fiets. Puike organisatie. Volgens de gastvrouw zijn er wel vijf of zes haarkunstenaars in het dorp. Van de drie die ik zie adverteert er eentje met: 'wassen en knippen voor heren 9 euro.' Je kunt er zonder afspraak binnenlopen. Dat is voor mij niet nodig. Ik heb mijn coupe voor de reis laten kortwieken (voor iets meer dan 9 euro!) 

De zaak is gesloten, net als de kerk. Dus terug naar mijn tijdelijke onderkomen voor een uitstekende maaltijd. Aardappelgratin, salade en vlees zo mals dat het bijna van de vork valt. Ik vergeet te vragen welk dier ik eet, maar ik kan me herinneren dat ik soortgelijk vlees vaak taai of met vet geserveerd heb gekregen. De Provençaalse kruiden en het meegebakken laagje mosterd maken het eetfeest compleet. Bijna, want het toetje is een wafel met ijs en aardbeien. Yep, men kan het slechter treffen. Daarna terug naar de kerk. Om 19.00 is er een dienst, had ik eerder bij de gesloten deur gelezen en ik wil graag een stempel.

Het is opvallend druk binnen. De eerste woorden van de pastoor verklaren het waarom. Er is een avonddienst voor een zekere Matje uit Simpelveld. Morgen wordt Matje begraven. Familie en vrienden zijn aanwezig. Matje heeft een goed en voorbeeldig leven geleid, maak ik op uit de woorden van de pastoor. Dat is mooi. Ik wens de familie sterkte met het verlies.

Na de dienst vang ik bot met mijn stempelverzoek. De pastoor blijkt een uithulp te zijn. 'De echte' is op vakantie. Hij heeft de sleutel van de pastorie en laat daar nou net de stempel liggen. Afijn, in het café tegenover de kerk (zoals het hoort) krijg ik alsnog mijn bewijs in mijn paspoort gedrukt. "Witbiertje Marcel", vraag ik mezelf. "Ja lekker."

Eerder die dag had ik een leuke ontmoeting met een Pieterpad'er bij de waterbron in Windraak (wandelaars weten waar ik het over heb). De besnorde Randstad'er was 20 dagen onderweg en had nog twee dagen nodig voor zijn eindpunt. Op zijn verlanglijstje prijkt Santiago. Hij zucht als hij mijn doel hoort. "Zullen we ruilen?" zegt hij lachend. Als ik mijn rugzak omworstel zegt hij vriendelijk doch resoluut: "Doe 'm maar weer af, want dat gaan we anders doen." In een handomdraai leert hij mij een wel heel handige zwaai waarmee de rugzak, vanaf de grond, binnen vijf seconden op de plek zit waar hij hoort te zitten. "Geleerd bij de duikers", zegt de wandelaar die Hans blijkt te heten.

Dat was gisteren, van Susteren naar 'Kappersveld', eh Simpelveld natuurlijk. Vandaag ontmoette ik opnieuw een Hans. Aan de rand van de binnenstad van Aken. Ik stond bij de oude stadspoort. "Kan ich helfen?" Dat kon hij, door een foto te maken. Vervolgens krijg ik een kleine stadstoer. Nu weet ik dat alle pleinen, die onder de Romeinen vierkant waren, door de Franken driehoekig zijn gemaakt en dat de stadspoort waar ik stond al de tweede verdedigingsring was. Aken groeide destijds nogal. De eerste muur is slechts wat symbolische stenen in het straatwerk, à la stukken van De Muur in Berlijn. Hans vertelt en laat het me - de toevallige voorbijganger - zien. Hij weet me ook te vertellen dat de binnenstad zeven meter hoger ligt. "Hieronder ligt alleen maar afval", zegt hij als we bij het Radthaus staan. Zo deden ze dat vroeger. Hoe zou het effect zijn bij het Raadhuisplein in Nederweert vraag ik me af.

Dat vroeger is héél vroeger. Toen geschillen met knots of zwaard werden beslecht. Met Hans en Hans en tijdens alle andere toevallige ontmoetingen is dat niet nodig. Het enige dat ik moet beslechten is de weg. Vandaag was het een dapper stuk taffelen, via Bocholtz, Aken en een boel kleine dorpjes. Het pad ging over landwegen, langs Bundesstrassen, door een stadscentrum en een stuk via de Eifelsteig. Rustplaats is Roetgen, waar een pizza wacht en daarna het bedje wordt opgezocht.

@Ed, bedankt voor de gastvrijheid en maaltijd. We zeen os eind augustus!

(red.)