Ook voor jullie, Obrigado
4 februari 2018 - Lagos, Portugal
Het slechtste nieuws van 2018 'so far', de aangekondigde afscheidstour van Slayer. Oké, ik kan iets over Trump zeggen. Maar Donald Duck laat ik even voor wat hij is.
De afscheidstour dus. Natuurlijk gun ik het Tom en zijn matties van harte. Spelen in een band als Slayer is slopend. Toch, als de band stopt verdwijnt een stukje van mijn leven. Ik ben er mee opgegroeid moet u weten.
Áls de band er trouwens mee stopt. Ik herinner me dat ik ooit naar de Stones ging onder het motto 'misschien is het wel de laatste keer.' Het was in de Kuip tijdens de Urban Jungle Tour. Daarna zijn Mick 'de pik' en zijn Stones zo vaak geweest dat je zou denken dat ze Nederlands zijn.
Naar de route van gisteren nu. Die was fantastisch. Pittig dat zeker. De Via Algarviana kent etappes in de categorie Easy, A Little Difficult, Difficult en Very Difficult. Silves- Monchique valt in de laatste groep. Met recht. Gerekend van de aanloop van mijn overnachtingsadres tot het einde is het 36 km. Onderweg klim je 1389 meters en daal je 956 meter. Om het hoogste punt, de Picota, te bereiken moet je zowaar even je handen gebruiken.
Eet- en drinken onderweg is er niet. Dat doe je uit je rugzak. De weidsheid, het ongerepte en de stilte maken elke kilometer de moeite waard. De natuur onderweg is verrassend mooi, groen en met vlagen ruig. Een paar keer steek je via stapstenen riviertjes over. Absoluut een aanrader. Je moet wel een goede (basis)conditie hebben. Anders is het afzien.
In het begin gaat de route bijna als Slayer muziek, op en neer. Felle klimmetjes, steile afdalingen. Later gaat het lang, lang, lang omhoog. Met 15 graden is de temperatuur perfect. Naarmate het hoger gaat wordt het frisser.
Boven op de Pincota tref ik een jong meisje, ik schat midden twintig. Ze zit in lotushouding en tuurt richting het dal. Het waait er ontzettend hard. De Via Algarviana is buitengewoon goed gemarkeerd. Ik loop zonder kaart. Voor het eerst zie ik geen markeringen. Ik besluit het meisje uit haar meditatie te halen. Ze heeft oortjes in. Ik kan me niet voorstellen dat Slayer opstaat. Wat dan wel? Ze kijkt dromerig, alsof ze moet ontwaken.
Ik besluit niet naar haar muzieksmaak te vragen. Mijn Portugees is sowieso niet zo goed. De richting van de Via Algarviana weet ze me wel te wijzen. 'Obrigado'. Na een laatste pittige afdaling en een gesprek in het Engels met een Frans stel sta ik in Monchique. Tijd voor koffie en een biertje, het is verdiend. Daarna wachten op de bus.
Dank voor de leuke reacties nog. Ook voor jullie, Obrigado. Vandaag staan de wandelschoenen in Lagos in de ruststand.
De afscheidstour dus. Natuurlijk gun ik het Tom en zijn matties van harte. Spelen in een band als Slayer is slopend. Toch, als de band stopt verdwijnt een stukje van mijn leven. Ik ben er mee opgegroeid moet u weten.
Áls de band er trouwens mee stopt. Ik herinner me dat ik ooit naar de Stones ging onder het motto 'misschien is het wel de laatste keer.' Het was in de Kuip tijdens de Urban Jungle Tour. Daarna zijn Mick 'de pik' en zijn Stones zo vaak geweest dat je zou denken dat ze Nederlands zijn.
Naar de route van gisteren nu. Die was fantastisch. Pittig dat zeker. De Via Algarviana kent etappes in de categorie Easy, A Little Difficult, Difficult en Very Difficult. Silves- Monchique valt in de laatste groep. Met recht. Gerekend van de aanloop van mijn overnachtingsadres tot het einde is het 36 km. Onderweg klim je 1389 meters en daal je 956 meter. Om het hoogste punt, de Picota, te bereiken moet je zowaar even je handen gebruiken.
Eet- en drinken onderweg is er niet. Dat doe je uit je rugzak. De weidsheid, het ongerepte en de stilte maken elke kilometer de moeite waard. De natuur onderweg is verrassend mooi, groen en met vlagen ruig. Een paar keer steek je via stapstenen riviertjes over. Absoluut een aanrader. Je moet wel een goede (basis)conditie hebben. Anders is het afzien.
In het begin gaat de route bijna als Slayer muziek, op en neer. Felle klimmetjes, steile afdalingen. Later gaat het lang, lang, lang omhoog. Met 15 graden is de temperatuur perfect. Naarmate het hoger gaat wordt het frisser.
Boven op de Pincota tref ik een jong meisje, ik schat midden twintig. Ze zit in lotushouding en tuurt richting het dal. Het waait er ontzettend hard. De Via Algarviana is buitengewoon goed gemarkeerd. Ik loop zonder kaart. Voor het eerst zie ik geen markeringen. Ik besluit het meisje uit haar meditatie te halen. Ze heeft oortjes in. Ik kan me niet voorstellen dat Slayer opstaat. Wat dan wel? Ze kijkt dromerig, alsof ze moet ontwaken.
Ik besluit niet naar haar muzieksmaak te vragen. Mijn Portugees is sowieso niet zo goed. De richting van de Via Algarviana weet ze me wel te wijzen. 'Obrigado'. Na een laatste pittige afdaling en een gesprek in het Engels met een Frans stel sta ik in Monchique. Tijd voor koffie en een biertje, het is verdiend. Daarna wachten op de bus.
Dank voor de leuke reacties nog. Ook voor jullie, Obrigado. Vandaag staan de wandelschoenen in Lagos in de ruststand.
Groetjes oet berg