Klinkt als hints
12 december 2014 - Kelpen-Oler, Nederland
'Voorzichtig aan! Loop vandaag niet te hard van stapel, anders bestaat de kans dat je je lelijk in de nesten werkt.' Deze tekst las ik dinsdag in de Metro, in de trein onderweg van Weert naar Holten om mijn resterende stuk Pieterpad te beslechten. Ik lees niet zo vaak horoscopen maar vond deze toepasselijk, scheurde hem uit het krantje en borg het stukje op in mijn beurs.
Vandaag had de krant weer een aardige in petto. ‘Een dag om vriendelijk te zijn tegen iedereen. Zo kunnen ook mensen die niet zo gemakkelijk contact leggen eens een praatje met je maken.’ Grappig, zeker als ik terugdenk aan het eerste contact vandaag, met de bootsman tussen Tolkamer en Millingen. Daarvoor schets ik eerst het beeld.
Om 8.00 uur vertrek ik vanaf het gastadres. Het is dan (laat ik het voorzichtig zeggen) beesten weer. Op de nog donkere dijk is geen verkeer. Wind en regen hebben vrij spel. Mijn tempo is desondanks hoog. 'I’m no Sugar pop.' Om 8.50 uur bereik ik de oversteekplaats. Het pontje dobbert aan de overzijde van de rivier. Om 9.00 uur, geen beweging, 9.05 uur, geen beweging, 9.10 uur, geen beweging. De regen klettert, de wind huilt. Ik sta zo goed en kwaad als mogelijk verdekt achter een informatiebord. Waarom hebben ze op zo’n plek nou geen fatsoenlijke schuilmogelijkheid?
Ik bel de veerman. Toch fijn dat hij in de wandelgids staat vermeld en dat hij niet van nummer is geswitcht. Na twee keer overgaan, pakt hij op. Pfffff, gelukkig. Ik vraag hem vriendelijk over het pontje vandaag vaart. De schipper klinkt een seconde verbaasd en vervolgens verontwaardigd. “Waar sta je dan, ik heb niemand gezien straks en ik zie nu ook niemand.” ‘Ik sta hier, achter het bord’, zeg ik en kom achter het karige beschermschild vandaan. Wind en regen blazen vol in mijn snuit. Ik zwaai met mijn wandelstokken. “Verd*mme”, klinkt het. “In heel Nederland stormt het. Welke idioot gaat nu het Pieterpad lopen.” ‘Eh, ikke’, zeg ik nederig. Aan de andere kant van de lijn wordt gegromd en is het een seconde of tien stil. “Nou ja, ik kom je wel halen.”
Het duurt even voordat het bootje in beweging komt. Dan zet hij de sokken er in. Mijn sokken voelen intussen nattigheid. Tien minuten later stomen we over een woelige Rijn naar de overkant. Ik ben de bootsman dankbaar, maar ik denk dat hij dat niet zo meekrijgt. Bij het afreken van de € 1.60 staat hij in zichzelf te foeteren dat hij ‘gekken die met zulk weer gaan lopen niet begrijpt’. Ik geef twee euro. ‘Laat de rest maar zitten’, zeg ik met een glimlach. En ik twijfel. Moet ik zeggen dat ik Waterman ben en dat het toepasselijk weer is. Die twijfel ebt snel weg. Ik ben vriendelijk geweest en heb contact gelegd. Tot zover vind ik het wel goed.
Ik spring op de kant en taffel Millingen binnen. Officieel zit het er op. Wat te doen Tinman…..? Richting Duivelsberg, pannenkoek eten en GEO Cache schatten zoeken, maar dan echt zeik- en zeiknat worden, of de pin er in slaan? Ik check de radio. Trijntje met haar Walk Along geeft niet thuis. He, hoor ik daar de Golden Earring, met Back Home? Hoe sterk kan een hint af en toe zijn. De keuze is gemaakt. Hup de bus in en naar huis. Het is mooi geweest. Het Pieterpad kan van mijn Bucket list.
Aan de lezers van deze blog, dank voor jullie reacties. Het was leuk om ’s avonds jullie bijdrages te lezen. @Klaas, ik heb me aangemeld voor je nieuwsbrief. Heel veel succes met de voorbereidingen op je Rome tocht.
Wat is je volgende stap?
grtzz
Lekker thuis bij de kachel met een heerlijk glaasje wijn.
Jammer dat het er op zit, jouw reisverslag was mijn slaapmutsje.
Fijn weekend.