Mag ik dat zeggen Mart?

Ongelooflijk, de mensen die je treft. Terwijl ik toch dagelijks een straf stukje probeer te lopen. Neem de half-Turk half-Marokkaan die ik gisteren ontmoette voordat ik mijn pension vond. Dertiger, zittend op het terras van een pizzeria. Zíjn pizzeria. Hij had er vijf. Vier ervan had hij onlangs verkocht en ook deze ging hij van de hand doen. "Over drie weken vertrek ik naar Afghanistan." Op mijn vraag wat daar te doen, is het antwoord: "Zaken." Overal waar het scheisse ist kun je geld verdienen."

Hij doet vaker 'zaken' in, laat ik het voorzichtig zeggen, interessante landen. Niet altijd succesvol. Op de grens van Congo en Angola, "waar ze nog nooit een Europeaan hebben gezien", is hij met vier vrienden naar eigen zeggen een half miljoen armer geworden. Diamanthandel. "Wir hatten keine Chance," evalueert hij zijn avontuur, "we waren te eerlijk. Hij vertelt ook over de echte killer businessmen. "Die komen met een helikopter, laden de spullen in en zijn weer weg." "Bloeddiamanten?", vraag ik. "Natürlich", zegt hij druk. "Aber wir waren es nicht." Als hij zegt te hebben gezien hoe de handelaren kinderen in een mijn lieten verrotten, vind ik het wel genoeg. Die avond eet ik mijn pizza in een andere zaak, een halve kilometer verder.

Vanochtend, na de eerste pakweg 12 km is het tijd voor koffie en iets voor de maag. Bij een hotelletje in Simmenrath had ik een fijne ontmoeting met de eigenaar ervan. De man op leeftijd - en zelf een loper - waakt over mijn spullen als ik na een grote pot koffie en twee broodjes (à vijf euro) in het dorp op zoek ga naar een kaart. Ik wil naar Hellental en de senior loper adviseert me niet alleen op bordjes, telefoon en instinct te vertrouwen. Goede raad moet je tot je nemen. De kaart vind en koop ik in het gemeentehuis. Er is ook een desk voor toeristen. Ik word geholpen door jonge, vriendelijke en nieuwsgierige ambtenaren, die doorvragen. Als ze mijn missie weten, is er respect. En dat doet goed.

Terug bij het hotel zwaai ik de rugzak om en ik duik National Park de Eifel in. Bergje op bergje af. Soms met een flinke kuitenbijter. Drie keer loop ik mis. Een keer tijdens een belletje met een collega. Tussen Dedenborn en Erkensruhr gaat het anderhalve kilometer circa 20% omlaag. Daarna vind ik een prachtig pad waar de rust hoogtij viert. Het is stil, zelfs de vogels lijken op vakantie. Alleen een enkele auto heel ver weg en ergens een grasmaaier, of iets wat er op lijkt, verstoren de rust. Water vul ik bij uit een klein beekje bij een houten shelter voor vleermuizen. Het doet me (wederom) beseffen dat mensen luidruchtige wezens kunnen zijn.

Slayer moest me vanochtend om 6.30 uur op gang brengen. De eerste kilometers was er even een emotioneel dipje. 'Word Painted Blood' deed me de rug rechten. Voor leken niet voor te stellen, maar de zang van Tom zorgde voor een traan. En toen was er kracht. YEEEEEAAAAAAAAHHHHH!!!!!

De dip is verdwenen en Hellental heb ik niet gehaald. Alhoewel Tom dat wel mooi zou vinden. Ik ben geland in Schoneseiffen. Daar is onderdak gevonden bij alweer een mooi iemand: Frau Zimmer. Ze woont alleen, haar man is vijf jaar dood, haar zoon twee jaar. Bij die laatste ontboezeming laat Frau Zimmer een traan.

Nu zit ik op het terras van Gasthaus Am National Park. Fris gewassen en met een goede maaltijd achter de kiezen. Voor het eerst heb ik me gewassen met mijn eigen blokje zeep, omdat bij de andere adressen douchegel voorhanden was. Morgen gaat het weer d'raan, ook al wordt het heet. Mart Smeets zegt: "Parijs is nog ver." Mijn neus staat richting zuiden, ik voel me goed. "Mag ik dat zeggen Mart? Ja, mag ik dat zeggen?"

PS: reisverhalen schrijf ik op mijn telefoon waardoor zo nu en dan een tikfoutje ontstaat. Wordt aan gewerkt. (= verholpen.)

(red.)