Mooie reis
21 juli 2013 - Boshoven, Nederland
De avond glijdt richting nacht. Nog steeds is het warm en heerlijk. Zondag 21 juli 2013, sluitstuk van het laatste weekend voor het sterven kan beginnen. Volgens ervaren pelgrims is een pelgrimstocht een proces dat je ondergaat zonder het te beseffen. Je rugzak wordt je huisje, je doel je geliefde. Gepaste hunkering weliswaar, want de snelheid is stapvoets. Het lichaam bepaalt de grens en dat is iets om rekening mee te houden. Onderweg koester je steeds meer de eenvoud.
Mijn honger naar deze onbekende status groeit. Terwijl het hier goed is, meer dan goed. Het weekend heb ik grotendeels vertoefd in de roef van de Stella Maris. Een oud binnenvaartschip in de Piushaven van Tilburg. Het levenspad van ‘Kapitein’ Ward vertoont angstaanjagend veel gelijkenis met het mijne. Journalist, chauffeur, geschiedenis, wandelaar. Aan mijn reis refererend duikt hij de buik van de boot binnen om tien seconden later terug te komen met het boek Emo’s Reis. Het voormalige vrachtruim is Ward zijn levensruim van dat moment.
Het boek is een haast wetenschappelijk werk dat de weg van een Friese pater naar Rome beschrijft, in de dertiende eeuw, in de winter. Ik denk aan mezelf en mijn drukmakerij rond mijn uitrusting. Wat is het beste, het lichtste, het meest waterdichte, het snelst drogende, het meest ademend, het meest UV-bestendige, het, het, het, het, het……en twijfelen, laten liggen of verleid worden om te consumeren. Ik haal me Emo voor de geest: hij in zware schurende pij, sandalen en een stok met wat doeken waarin proviand voor de dag en de hoogstnodige spullen bewaard werden. En verder? Niets, behalve een doel.
Ik had het verhaal eigenlijk kunnen kennen. Mijn tijd, om alles wat belangrijk is tot me te nemen, is echter beperkt. Er wordt nog steeds gewerkt doordeweeks. De laatste week gaat beginnen, de kindjes zijn terug van vakantie, er is weer volop leven in de brouwerij en met mijn lief breng ik tijd door. Zoals op de Stella Maris. Zonder te varen was het een mooie reis.
(red.)
Laat je voeten op tijd verwennen. Groet Wil
Leven is pelgrimeren, een tijdlang werken aan de weg.
Wanneer ze eindelijk aan komen, weten ze wat ze vermoeden:
DE WEG IS HET DOEL.
is het niet een beetje spannend nu dat het begint te dringen
je hebt er vast wel echt zin in doei groetjes jillie
en ik hoop dat het helemaal goed gaat
hallo marcel
wij wensen je heel veel succes op deze
wonderbaarlijke toct
Wij wensen je veel loopplezier.
En hopen dat je de Finisch haalt.
Gr Onkel Harry Tante M.
Ik wens je kei veel succes op je mooie tocht en weet zeker dat je de kracht krijgt om het tot een goed einde te brengen. Ik ben benieuwd naar je verhalen.
Groetjes, Rian.