Geen onderwerp

Het zou regenen vandaag. De dag startte inderdaad bewolkt, maar de druppels die tijdens de wandeling zijn gevallen, mag men geen regen noemen. Gedurende het eerste stuk dacht ik na over wat te schrijven vandaag. Moet het gaan over het mogelijke andere gevoel omdat er nu iemand meeloopt? Nou, dat speciale gevoel viel mee. Het is mijn broer, we kennen elkaar al heel lang, dus er heerst direct iets  'vertrouwd en vanzelfsprekends.' Alhoewel....... Na 500 meter laat mijn veter los. Dat is me de hele reis nog niet één keer gebeurd. En als ik bij het eerste heuveltje mijn wandelstokken wil uittrekken ben ik te wild, waardoor ik twee delen stok in mijn hand heb. Toch een beetje zenuwen?

Als de opstartprobleempjes zijn verdwenen, begint het nadenken. Ik zou een leuk stuk kunnen schrijven over de vele gladde vrienden die mijn pad gekruist zijn én kruisen. Vandaag zijn het er overigens opvallend veel. Op sommige plekken lijkt het wel, of ze naar een vergadering of feest met elkaar kruipen. Een verhaal over de naaktslak, want daar gaat het over, houden jullie nog te goed.

Een stuk over trots dan? Zou ook kunnen, want zeker hier steken ze hun afkomst niet onder stoelen of banken. Overal wapperen vlaggen: rode met het witte kruis of gele met de zwarte Uristier. We bevinden ons in het kanton Uri. Het spreekt voor zich dat in de andere kantons andere vlaggen wapperden, en in andere landen andere nationale kleuren. Het is echter opvallend. Waar zie je bij ons bij een particulier de nationale driekleur of de provinciale vlag wapperen? Ze zouden je voor gek verklaren. Onderweg heb ik zoveel trotse mensen ontmoet. Trots op hun streek, gewoonte, gerechten, hun roots. Voor stickers van de Nederlandse vlag moest ik me uiteindelijk tot internet wenden, omdat ik ze in mijn buurt niet kon vinden.

Na een kilometer of tien 'taffelen' besluit ik om het in  mijn blog niet over trots te hebben. Houden jullie eveneens tegoed. De reden daarvoor is de route. Die is zo waanzinnig mooi dat ik het vandaag wil beperken tot een aantal foto's, geschoten tussen Fluelen en Gurtnellen Dorf. Het eerste deel was nog niet zo spectaculair. Vandaar misschien ook mijn gedenk en gezoek naar een schrijfonderwerp. Het tweede deel is echter geweldig. Het gaat soms pittig omhoog, kleine stukjes zijn zelfs venijnig. Ook de laatste tweeënhalve kilometer richting Gurtenellen Dorf zijn met een gemiddeld stijgingspercentage van (ik schat) 10 procent niet prettig. Daar tussenin is het echter feest. Grindpaden, weidepaden en paden op de flanken van gedegen pukkels bieden ons uitzicht over de Gotthard Autobahn, de Bundesstrasse en de spoorlijn. In het Riestal zien we water uit de bergen vallen richting wilde bergrivier en lopen we over trappen en mooie bruggen, waaronder een hangbrug. Elke gelopen meter is het waard om hier te zijn, is dan ook ons gezamenlijke oordeel.

Morgen dalen we van Gurtnellen Dorf weer af en zetten we onze weg voort richting Hospental. O ja, ik lees dat Pec Zwolle de ranglijst aanvoert. Cool! @Tim, Ton Coolen houdt geen weblog bij, maar zijn vriendin stuurt regelmatig een update-mail. @ Resy, honden zijn uitstekende muizenvangers! (red.)