Oorlogsvoering en Iggy

“Het tibio fibulaire gewricht. Daar zit het hem in. Het is wat stug”, zegt de jonge fysiotherapeut. “Niet iets om je zorgen om te maken, maar ik masseer het wel los en het is goed als je nog een keer komt.” Donderdag staat de tweede sessie op het programma. Afgelopen maandag bracht ik een bezoek aan de spierenknijper. Aanleiding was een diffuus gevoel tussen de aanhechting van de voet en het scheenbeen. Aftellend richting de 29e juli baarde het pootje me al een week zorgen. Het leidde zelfs tot een psychologische oorlogsvoering tussen de oren. "Het zal toch niet zijn dat ik een chronische blessure krijg?" Ik had het trainen zelfs al op een lager pitje gezet. Het bezoek aan de fysio brengt rust.

Vandaag heb ik weer ouderwets gestiefeld. Volle patrol, met hoed en stokken, door mijn achtertuin, de IJzeren Man in Weert. Toch was ik een beetje naakt want de rugzak ontbrak. Die ligt bij de schoenmaker. De lange linten worden door een vakman ingekort op de maat van mij, een iel mannetje met last van zijn tibio fibulaire gewricht.

Hoe het ook zij, met dat gewricht komt het wel goed en met de rugzak ook. Als afsluiter van de tocht trakteer ik mezelf op een Weihenstephaner. Gerstenat uit ’s werelds oudste brouwerij. Prima drankje. Ik hou wel van traditie. Onderwijl klinkt Iggy Pop op de radio. Hij bezingt zijn ‘Candy’. 

‘It's a rainy afternoon. In 1990. The big city geez it's been 20 years-. Candy-you were so fine. Beautiful girl from the north. You burned my heart with a flickering torch. I had a dream that no one else could see. You gave me love for free.’

Een mooie tekst op een bijzondere dag. Negen jaar geleden, op 16 juli 2004, gaf ik het jawoord aan Nel. Ik smak met mijn lippen. Het glas is leeg . Tijd om op te stijgen met Don Vito. Thuis wacht mijn lief.       

(red.)