PCT part 1: Hikers Heaven & Dave

Ik leer Dave E. Black kennen op Union Station in Los Angeles. Hij, 76 jaar, staat met bouwvakkershelm te wachten op de trein. Ook ik sta te wachten. Niet met helm, wel met volle rugzak. Eigenlijk leer ik Dave pas kennen in de trein nadat ik hem op het perron heb gevraagd of hij weet bij welk station ik moet uitstappen om in Agua Dulce te komen. Het is dinsdagmiddag 18 april 2017.  

"Agua Dulce.....wat ga je daar doen?", is zijn reactie. We zitten tegenover elkaar aan een tafeltje in een wagon van de Metrolink en hobbelen Union Station uit. Dave kent het plaatsje. Het is klein. Hij heeft er vroeger een project gedaan. Dave is gepensioneerd, twee keer al. Nu is hij opnieuw, "for a buddy of mine", aan de slag. Als Construction & Manufacturing Consultant bij een hoogbouwproject in LA. Als ik Dave mijn PCT avontuur uitleg verandert de oppervlakkige kennismaking in een betekenisvolle conversatie.

In eerste instantie gaat het over werken, relaties, vakanties en wandelen. Ik heb het over de eerste fijne dagen in Portland met Sil, Claud, Harm, Stan en Mike. Dave zet zijn helm af, knikt soms en kijkt af en toe indringend. Als het lopen naar Rome, kanker en het uitbrengen van een boek te sprake komt, zie ik rode vlekjes in zijn ooghoeken. Hij staart door het raam en draait zijn hoofd terug. Dave haalt diep adem. Mijn vrouw is in 2016 aan kanker overleden. Twee maanden na dit vreselijke gebeuren berooft mijn zoon zich van zijn leven. "He couldn't handle it." Verscheurd door verdriet, boosheid en onmacht.

Ik vraag niet door naar het waarom van dat laatste, maar luister. Dave werkt ook aan een boek over de situatie met zijn vrouw. Hij legt uit dat er veel fouten zijn gemaakt. Niet exact in de behandeling, maar vooral door de opstelling van de verzekeraar. Zover ik hem kan volgen is zijn vrouw uit het ziekenhuis ontslagen terwijl dat niet had gemogen en gemoeten. "Dat is haar fataal geworden en dat ga ik openbaren aan de hand van het boek", zegt hij vastberaden. "We waren 52 jaar getrouwd. 52 jaar!"

We zwijgen. Hoe toevallig kan dit zijn, flitst het door mijn hoofd. De gedachte is nog niet weg of Dave spreekt het uit. "Ik stel voor", gaat hij verder "dat je tot Palmdale in de trein blijft zitten. Daar staat mijn auto. Ik breng je dan wel naar Agua Dulce. Dan hoef je geen taxi te nemen en kun je rustig aan je wandeling beginnen. Allright?" Hij glimlacht breed. Zijn ogen glinsteren weer. Ik knik en bedank hem voor dit gebaar. De rest van de reis praten we over van alles en nog wat en we houden ons tussentijds stil. Wat een begin.

"Wist je dat in Palmdale de B2 Stealth Bommenwerper wordt gebouwd?", vraagt hij bijna aan het einde van de treintrip. 'Nee dat wist ik niet.' Hij wijst me vanuit de trein op de fabrieken waar het 'onzichtbare' vliegtuig gefabriceerd wordt. Niet veel later rijden we in zijn Volkswagen Beetle naar Agua Dulce. Onderweg laat Dave me Vasquez Rocks zien. Een locatie van grillige rotsformaties waar tal van bekende films zijn opgenomen waaronder Startrek en Planet of the Apes.

En dan is daar de trailhead, de eerste markering van de Pacific Crest Trail. Een siddering gaat door mijn lijf. 'Gevonden!' Dave lijkt geamuseerd door mijn enthousiasme. We rijden verder richting naar wat doorgaat als centrum. Agua Dulce is een lange hoofdstraat met een restaurant, bar en een kleine levensmiddelen winkel. Voor mij heeft Dave meer dan voldoende gedaan. Ik wil water 'tanken', misschien iets eten en dan aan mijn hike beginnen. Maar hij loopt graag even mee. Binnen ontmoet ik een eerste 'thru hiker'. We schudden elkaar de hand. Breeze is zijn naam. Zijn hoofd is rood, zijn benen bruin en zijn baard vol en woest. Respect dendert het door mijn lijf. Dit zijn de echte bikkels. Mannen die van de Mexicaanse grens naar de Canadese grens willen trekken, te voet. Ik doe maar een 'miezerige' 170 km.  

Breeze heeft zijn kostje op en verlaat de zaak. Dave en ik besluiten voor de weekaanbieding te gaan, cheeseburger met frietjes. We nemen er een biertje bij. Als we weer buiten staan, zien we een bordje Hikers Heaven, 1.1 mile. Het begint te schemeren. "Zal ik je daar naartoe brengen?" vraagt Dave. Dat lijkt me een goed plan. Na enig gezoek vinden we het huis dat door zogenaamde Trail Angels wordt gerund. Hikers van de PCT zijn er welkom. Ik heb er nog geen meter van gelopen. Toch voelt alles als een warm bad.

Ik trek mijn rugzak van de achterbank en geef Dave een stevige hand. Hij overhandigt me zijn kaartje. "Wil je me je boek sturen, het liefst gesigneerd?" 'Maar natuurlijk doe ik dat.' Ik stap het hek binnen. Dave scheurt de straat uit richting Palmdale. Na een korte kennismaking met de Trail Angels en de aanwezige hikers zoek ik mijn slaapplek. Dan volgt een koude douche, ik ben mijn wandelstokken vergeten! Ze liggen nog in de auto van Dave. Verschrikt zoek ik zijn kaartje en vindt het nummer. Als ik hem bel is al bijna thuis. 'Dave, it's me, Marcel. I have a problem. I forgot my hikingpoles in your car.'

Heel even is het stil. Dan klinkt het; "no problem. I bring them right now." Twintig minuten later staat Dave voor de poort van Hikers Heaven. De wandelstokken in de hand. Het kan niet anders dat ik er klaar voor ben. Morgen trap ik de stenen uit de straat. Ik voel het.

De komende week, meer verhalen over mijn PCT wandeling van Agua Dulce naar Tehachapi. Grtz Marcel.