PCT part 2: Onder het maaiveld

Breeze zit op de veranda. De zon komt op. Hij praat met 'een bleekgezicht' verstopt achter een langere baard dan die van hemzelf. ‘De baard’ draagt een rode puf en hij ruikt naar weed. Binnen in de trailer drinken vier jonge vrouwen koffie en thee en eten een hapje. Het zijn thru-hikers. Hikers die de volledige route in een keer willen afleggen. Of ik ook iets wil drinken…? Ik zeg 'ja' en voel me onwennig. Het is half zeven in de ochtend. De PCT wacht. Ik voel het. De mannen en vrouwen zijn relaxt. Tinman niet. Bij Tinman giert het door het lijf.

Ik ga op pad. Ben ik ervaren? Kan ik het uberhaupt? Ik weet het niet. Kan ik een ‘wandelpotje’ breken? Denk het wel. Tinman is niet de tofste, de grootste, de breedste, de beste, de sterkste. Maar let op; On Trail, Tinmachine can be a mean MotherF*cker.  

Tinmachine. Dat wordt mijn trailnaam. Als ik het eerste logboek tegenkom om te tekenen heb ik 10 mijl achter de rug. De ontmoeting met de PCT is. Tja….. Hoe omschrijf je iets waar je lang naar hebt uitgekeken. Ik ben geen toeschouwer meer. Geen informateur. Het is echt. Ik ben deel van het geheel en dat voelt geweldig.

Stof en grind dwarrelen op. Bij de eerste trailheads is er twijfel over de juiste richting. Een vroege wandelaar met Zuid-Afrikaanse roots vraagt naar mijn achtergrond. Als ik hem vertel dat ik Dutch ben prijst hij ‘onze voetballers’. ‘I heard that Feyenoord gonna be champion this year.’ Ik zeg dat ik dat nog niet zeker weet, maar wel hoop en stiefel verder.

De route draait en slingert zich de bergen in. Omhoog, omlaag. Naar ergens naar nergens. Vergezichten dienen zich aan. Ze werken als een filter waarin alles dat niet ter zake doet verdwijnt. Ik loop over smalle rotsrichels en fluit vrolijk. De hiking poles tik-takken. Ondertussen gutst zweet gezond over de rug en verbranden de handen en de kuiten.

Is er een grens Tinman? Jazeker. Bij ‘The Andersons’ in Green Valley. Daar zet ik mijn tentje op. In het bos met het welkomstbordje: What’s happens in the forest, stays in the forest.  42 km zijn dan weg gestampt. Een afstand die niet ter zake doet. Belangrijker is dat ik bij ‘The Andersons’ leer hoe de ‘PCT Half Mile app’ werkt. Daardoor weet ik vanaf nu precies waar ik ben en hoef ik me niet (meer) te verlopen. Want dat is de eerste dag gebeurd. Ik schat een kilometer of 6 tot 8. Verder ervaar ik bij ‘The Andersons’ opnieuw de PCT warmte. Twee jonge vrouwelijke hikers liggen op een bank en genieten van elkaars aanwezigheid.

Effe tellen. 42 en 8. Dat is 50. Een mooi getal nietwaar. Pap en mam zijn deze zomer zoveel jaar getrouwd. Dan is het feest. Claud en Harm, waar we nu vertoeven, vieren vandaag hun 15-jarige trouwdag. We hebben eveneens een beetje feest gehad.

De ‘baard met de rode puf’ aan het begin van dit verhaal start komende week aan de Continental Divide Trial. Dat doet hij nadat hij afgelopen jaar de PCT liep en het jaar daarvoor de Appalachian Trail. Ik hoor het hem aan het begin van mijn eerste etappe tegen Breeze zeggen. Damn er is dus altijd iets als baas boven baas. Onder dat maaiveld opereert de Tinmachine. Naar volle tevredenheid.

Morgen misschien een nieuw verhaal en volgende week Moulin Blues!