Reuzen en hammetjes
11 september 2013 - Fornovo di Taro, Italië
Enkel glas, waar hebben ze dat nog? In ieder geval hier, in de parrochia Santa Maria Assunta in het plaatsje Fornovo Di Targo. Hoewel ik me met 'plaatsje' misschien wel denigrerend uitdruk voor een kerk met bebouwing er omheen (zo ging dat vroeger vaker) die sinds 854 te boek staat als haven voor pelgrims. Ik slaap er met een Duitse, de 57-jarige Ortrud. Ik kwam haar onderweg tegen. Nadat ik naar de kapper was geweest. Yep, mister Short Cut.
De ochtend startte met regen dus ging de hele uitrusting uit aan, inclusief het Willem Bever Noordgezicht jasje. Na een uur kon 'het getuig' weer uit omdat de opklaringen de overhand kregen. In Costamezzana wordt een broodje met uitstekende ham gegeten. De eigenaar toont me trots de complete ham. Daarna starten de eerste heuveltjes en ruik en hoor ik (soms) het gekrijs van de eigenaren van hammetjes. Ja, ik bevind me in Parmaland.
Met Ortrud praat ik er 's avonds over. Ze heeft een mening over de voedselindustrie en we voeren een bijzonder boeiend gesprek. Zij is op reis nadat ze bij een heel grote energieleverancier een bonus kon pakken om te vertrekken. Volgens de vrouw gaat het in haar land niet goed met de energiereuzen. De bedrijven zijn te traag, noem het niet dynamisch genoeg. Daardoor bewegen ze onvoldoende mee met de markt en onverwachte kaders, in dit specifieke geval voorwaarden van de Duitse overheid.
Ortud is het met me eens dat enkel glas heden ten dage niet meer kan. Verspilling van energie. Volgens haar gaat het met RWE net zo als Kodak of Olivetti. Ik denk dat zulke voorspelling in een glazen bol kijken is. RWE is een reus! Waar ik wel van overtuigd ben is dat je dynamisch moet blijven. Daarom gaan we morgen weer de paden op. Tinman heeft er zin in.
Wow, wat schrijf je mooi en wat loop je "mooi". Een man met een missie. Je hebt een ontembaar verlangen om alles uit het leven te halen. Om dat te doen, wat jij nu doet, moet je het goed kunnen vinden met jezelf. De mensen die je ontmoet zijn een korte en weldadige afleiding maar uiteindelijk moet jezelf je "beste maatje" zijn.
Als ik je verhaal zo lees en kijk wat er allemaal aan vooraf ging moet ik denken aan de aboriginals. Wanneer mannelijke aboriginals een bepaalde leeftijd bereiken maken ze een walkabout. Dan zijn ze een half jaar van huis om volledig tot zichzelf te komen en te kijken waar ze staan in hun leven en hoe ze er een verdere invulling aan willen gaan geven.
Geniet van iedere meter! Groet Gerda
Lieve groet,
M
Een mooie dag gewenst !!!
groetjes Erna