Samen eten

In Ormont staat een kerk met een mededelingenbord waarop te lezen staat dat pelgrims zich voor hun stempel naar het tegenover gelegen Gasthaus Bei Lonnen kunnen vervoegen. Binnen zit een moeder met kind. Achter de bar staat de eigenaar, rokend. De twee gasten zijn Nederlands. Dat verraadt het steenkolen Duits. Ze zijn op de fiets en hebben me de heuvel richting Gasthaus op zien stoempen. Ze zitten in de buurt in een huisje met 'bedden genoeg'. Mijn nederige verzoek of er een bed beschikbaar is, wordt beantwoord met "Ik ga even bellen". De vrouw (37) en dochter maken deel uit van een gezelschap, allen familie. Ze zijn samengekomen in het huisje van opa en oma voor de jaarlijkse familiereünie. Het antwoord of een pelgrim welkom is luidt na telefonisch beraad met oma "Nee". Dan maar Bei Lonnen inchecken, waar de douche heerlijk is en de Erdinger en spijzen ook.

Vanmorgen was het alweer vroeg d'raan. Na een hartelijk afscheid van Frau Zimmer (81) ging het via de Rur-Olef-Route naar Hellenthal waar Kaffee en Kuchen werden getankt. Vervolgens via Honningen (tjuu daar ging het omhoog), Reifferscheid en Wieden naar Wolfert. Kenners weten dat ik dan op de Willibrorduswerg (nr 5) zit. Een redelijk uitgepijld pad dat lang door bossen loopt. De hitte is goed te doen. Verbazen doe ik me vandaag vooral als ik de route even via gps volg, omdat bordjes ontbreken. De weg blijkt dan plotseling weg te zijn! Als ik het grasland bestudeer dat volgens mijn telefoon een pad moet zijn, zie ik opvallend veel stukjes beton tussen de groene sprieten. Ik besluit het veld over te steken. Na een kleine kilometer kom ik weer op een asfaltweggetje. Ze hebben de weg inderdaad verlegd. Geweldig!

In Kronenburg pauzeer ik, voorafgaand aan het begin van het laatste stuk. En laat daar net het venijn zitten. Ik zit dan op de Jacobsroute en de Schneifelweg. Grappige naam. Later hoor ik van de nog steeds rokende kroegeigenaar in Ormont dat deze plaatsnaam een samengevoegsel is van de woorden Schnee en Eifel. Tuurlijk, ik had het kunnen weten.

Sneeuw heb ik niet gezien. "Im Sonne ist es 40 Grad", wist me vandaag iemand te vertellen. Daardoor was het soms pittig. Maar ook weer niet. Wind waaide wanneer het nodig was, de schaduw van het bos bracht koelte en vlinders leidden mijn gedachten af op een eenzame wandeling. Eerst was er één, een grote oranje vlinder met zwarte stipjes. Toen waren er twee, gelijk aan elkaar. En plotseling dartelden er twee kleintjes om de grote vlinders heen. Ze leken me te begeleiden. Met zijn vieren. Het gaf voeding en energie om in metaforen te denken en onderwijl door te stappen. Naar Ormont, waar de kroegbaas nu voor zijn gasten zorgt. Waaronder de Nederlandse familie, met de vrouw en het kind. Ze gaan samen eten. Mooi is dat.

(red.)