Schotse loodgieters
9 september 2013 - Piacenza, Italië
Aan gebeurtenissen om over te schrijven geen gebrek vandaag. Dat begint al vroeg. Als we willen vertrekken hoor ik vanaf de douche een luidkeels 'f#ck....!' Een jonge Schot, die 's avonds met zijn vader (of opa) is gearriveerd, scheurt de waterleiding na het gebruik van de bidet. Paul belt de burgemeester met de boodschap dat hij z.s.m. naar het gemeentehuis moet komen. De oudere man houdt de leiding zo goed en kwaad als kan met zijn vinger(s) dicht. 'I feel like that boy who holds the water with his finger in the dyke', zegt hij. Kijk, humor van het eiland. Al loopt de hele tent onder, een grapje moet kunnen. Ondergetekende dweilt er intussen op los. Burgemeester Pierreluigi is snel ter plaatse en sluit de hoofdkraan. Uiteindelijk valt de schade mee. De Schotten hebben geluk dat we er nog waren. Het was anders een behoorlijk waterballet geworden.
We gaan op pad en na een paar kilometer stiefelen bereiken we de Po. Met Paul, Margo en het Franse stel dat al zit te wachten steken we de rivier per boot over. De bootsman is vroeg. Hij moet nog naar een begrafenis later die ochtend. Hij houdt keurig bij hoeveel pelgrims hij vanaf het opzetten van de veerdienst in 1998 heeft overgezet, welke nationaliteit ze hebben, hoe lang ze onderweg zijn en wat hun doel is. Slechts een enkeling heeft de oversteek gebruikt op weg naar Jeruzalem. De meesten zijn op weg naar Rome of richting Santiago. Exclusief 2013, die cijfers moeten nog verwerkt worden, maakten 149 Nederlandse pelgrims de oversteek, zo lees ik. We bevinden ons dus in een vrij exclusief gezelschap. Dat is best mooi. Na de overtocht, een stukje lopen, koffie en een hapje, komen we in Contrebbia Nuova een rouwstoet tegemoet. Het is een lange zwijgende rij. Alleen de pastoor spreekt. Zijn woorden worden versterkt. Uit de rij komt plotseling een man naar ons toe met uitgestoken hand. Het is de veerman. Zwijgend geeft hij ons de vijf. Indrukwekkend! Het zet tot nadenken en we sloffen gebogen verder.
Piacenza wordt sneller bereikt dan verwacht. Bij binnenkomst rinkelt de telefoon, Noud Maas aan de lijn. Hij maakte de tocht in 2011. Nu is hij op vakantie. Met zijn echtgenoot bezoekt hij ook plaatsen die hij tijdens zijn pelgrimage aandeed. Of er tijd is voor een korte ontmoeting? Zekers. We spreken af aan de voet van de Dom waar we samen iets drinken. Het is een hartelijke ontmoeting. Noud heeft een flesje Weihenstephaner meegenomen. Het presentje wordt gelijk 'meister' gemaakt waarna we weer afscheid nemen. Het stel gaat verder richting Bolsena. Ook tegen Paul en Margo wordt adieu gezegd. Zij overnachten in Piacenza. Ik trek nog een stukje verder, naar Da Montale.
Het onderkomen daar is uitstekend. Ik ben de enige in 'the house'. Er is een keuken, douche, wasmachine. Er zijn twee restaurants om de hoek, een supermarkt. Er staat zelfs een fiets waarmee ik naar het voetbalstadion van Piacenza zou kunnen fietsen. Dat zou kunnen, ware het niet dat Tinman even nergens geen zin in heeft. Een leuk stukje schrijven misschien? Nee, helaas. Ik heb zin in het thuisfront. Er wordt een salate mista en pizza gebikt. Basta.
Later op de avond is er ergens wifi beschikbaar en zie en hoor ik thuis. Via het beeldscherm tank ik vitaminen voor de ziel. Tjuu, die waren nodig. En ik heb er morgen zowaar heel veel zin in. Komen er nog Schotse loodgieters? Nope. Mooi, kan ik met een gerust hart gaan slapen.
Succes voor morgen en zet hem op Marcel je bent er bijna
Had gisteren een heel verhaal willen plaatsen, maar het bleek achteraf niet geplaatst te zijn. Het was een deelverslag van mijn pelgrimstocht naar Padua, nu zes jaar geleden. Blijkbaar was de hoeveelheid tekst teveel om per keer te plaatsen.
Vandaag heb je er weer een aardig stukje verder zuidwaarts aan toegevoegd. En een rivier per pontje oversteken, is toch zoiets als je naar een nog onbekend land begeven. Wat zul je aantreffen? Is het zoals de reisgids belooft en voorstelt?
In de kerkvieringen van voorbije weekend heb ik in de overweging ook iets van jouw pelgrimage verteld. Hoe je door deze lange tocht een ander mens wordt, juist ook door alles achter te laten. (Hoe moet dat in vroeger tijden geweest zijn zonder mobieltje en blog, waarmee en waardoor je dagelijks in contact kunt treden met het thuisfront? Weken, maanden onderweg en zonder degelijke landkaart of wandelgids. En de PTT werkte niet eens . Was je toen niet meer aan jezelf overgeleverd dan nu?)
Ook nu is die confrontatie er ook, maar je bent niet volledig aan jezelf overgeleverd; er is altijd nog een lijntje mogelijk met je liefsten; kwestie van nummer intoetsen.
Van harte wens ik je alle kracht, doorzettingsvermogen, energie, levenskunst en levensblijheid toe in het gestadig voortstappen. En je weet dat je eigenlijk niet alleen loopt. ik moet denken aan het volgende verhaal. Ik plaats het in twee keer. Dan lukt het wel. Adieu
Maart
Aan het eind van zijn krachten wist Christoffel ten langen leste de overkant te bereiken. Uitgeput zette hij het kind aan land. Hij had overal pijn en nog nooit van zijn leven was hij zo moe geweest.
“Kind”, zei hij, “je hebt me in groot gevaar gebracht! Wat was jij zwaar. Het leek wel of ik de hele wereld op mijn schouders torste”.
“Maar veerman, dat is niet iets om je over te verwonderen. Je droeg hem die de last van deze wereld droeg. Want Ik ben Christus, de koning, die jij al die tijd zo trouw hebt gediend. Jij hebt Christus gedragen. Daarom zal je naam voortaan niet meer Reprobus zijn, je zult Christoffel heten. Christusdrager!”
De veerman straalde van vreugde. Hij had Christus gevonden! Of Christus had hem gevonden, dat kon je ook zeggen. Ziels dankbaar was hij. Hij had het gevoel alsof hij opnieuw was geboren. Een nieuw mens was hij, met een nieuwe naam: “Christoffel, Ik doop U....
(Uit . Christoffel, de veerman’ van Nico ter Linden en Han Bayens).
Christoffel
het verhaal van Christoffel
Eens op een nacht, Christoffel lag te slapen in zijn hut, hoorde hij het roepen van een kind.
“Veerman! Veerman! Kom naar buiten en draag mij over!
“Christoffel ging naar buiten, maar hij vond niemand. Hij had zeker gedroomd.
Maar toen hij weer te slapen lag, hoorde hij opnieuw het roepen van een kind: “Veerman !
Veerman! Kom naar buiten en draag mij over!” Weer ging Christoffel naar buiten, maar andermaal vond hij niemand, hoe goed hij ook in het donker zocht. Wonderlijk. Toch maar weer gaan slapen. Toen klonk de kinderstem ten derden male: “Veerman! Veerman!” Ten derden male verliet Christoffel zijn hut en nu zag hij een kind zitten, op de oever, vlak voor hem. Dat hij dat niet eerder had gezien! “Veerman! Veerman! Draag mij naar de overkant!”
Christoffel tilde het kind voorzichtig op, zette het op zijn schouder, plantte zijn staf in de bodem van de rivier en begon de oversteek. Zo’n lichte last droeg hij zelden. Maar vreemd, onder het gaan viel hem de last steeds zwaarder. De lichte last werd een loden last. En de rivier begon plotseling te stijgen en kolkte en spookte om hem heen. Hoger en hoger kwam het water en zwaarder en zwaarder woog het kind. Zo sterk werd de stroom, dat Christoffel zich nauwelijks staande kon houden. En hij kon ook niet goed meer zien waar te gaan, de maan was achter de wolken verdwenen en het was aardedonker geworden.
Christoffel
het verhaal van Christoffel
Eens op een nacht, Christoffel lag te slapen in zijn hut, hoorde hij het roepen van een kind.
“Veerman! Veerman! Kom naar buiten en draag mij over!
“Christoffel ging naar buiten, maar hij vond niemand. Hij had zeker gedroomd.
Maar toen hij weer te slapen lag, hoorde hij opnieuw het roepen van een kind: “Veerman !
Veerman! Kom naar buiten en draag mij over!” Weer ging Christoffel naar buiten, maar andermaal vond hij niemand, hoe goed hij ook in het donker zocht. Wonderlijk. Toch maar weer gaan slapen. Toen klonk de kinderstem ten derden male: “Veerman! Veerman!” Ten derden male verliet Christoffel zijn hut en nu zag hij een kind zitten, op de oever, vlak voor hem. Dat hij dat niet eerder had gezien! “Veerman! Veerman! Draag mij naar de overkant!”
Christoffel tilde het kind voorzichtig op, zette het op zijn schouder, plantte zijn staf in de bodem van de rivier en begon de oversteek. Zo’n lichte last droeg hij zelden. Maar vreemd, onder het gaan viel hem de last steeds zwaarder. De lichte last werd een loden last. En de rivier begon plotseling te stijgen en kolkte en spookte om hem heen. Hoger en hoger kwam het water en zwaarder en zwaarder woog het kind. Zo sterk werd de stroom, dat Christoffel zich nauwelijks staande kon houden. En hij kon ook niet goed meer zien waar te gaan, de maan was achter de wolken verdwenen en het was aardedonker geworden.
Maart
Je maakt nogal wat mee en dat op één dag.
Tijdens het lezen van je laatste woorden schieten me enkele regels van een liedje van Annie Lennox door het hoofd:
Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree
I (you) travelled the world and the seven sea's
Everybody's looking for something
Hold your head up, movin'on
Keep your head up, movin'on!
Houd de moed er in, je kunt het!
Tenslotte heb je voor hetere vuren gestaan.
Een dikke pakkerd en heel veel groetjes.
Heerlijke humor! Beter lachen dan stressen, met stress lost niks op. En lachen geeft positieve energie . Het houdt menigeen op de been.
En over water gesproken : ik duim voor dat er niet al te veel hemelwater naar beneden valt. ( om hoog vallen is moeilijk). Een buitje is niet erg. Maar het heeft hier weer(t) vannacht flink geplenst.
Jouw tocht leeft hier echt, komt hier en daar regelmatig ter sprake en bijna iedereen heeft er van gehoord, gelezen.
Of volgt jouw blog , net als ik , "op de voet".