De tijd nemen

Voor bepaalde zaken moet je de tijd nemen. Eten bijvoorbeeld. Schransen, proppen of niet eten is eeuwig zonde. Met voedsel spot je niet. Vanmiddag mocht ik aanschuiven bij Sepp en Brigitte Meyer, die aan de rand van het dorp Knutwil wonen. Een toevalstreffer. Vanaf Zofingen heb ik tot dat moment alleen heuvels, bossen en bergpaden bewandeld. Sepp komt met zijn tractor aanrijden als ik van de berg afdaal richting bewoonde wereld. Bij zijn Bauerenhof wordt de trekker geparkeerd op het moment dat ik passeer. "Grusst Sie! Gibt es vieleicht Mittagessen im Ord?" is mijn vraag. "Aber naturlich", luidt het antwoord. Sepp legt me de weg uit en stijgt intussen van zijn landbouwmachine. "Bist du Österreicher?", vraagt hij als hij naast me staat. Als ik zeg dat ik Nederlander ben en opweg naar Rome is Sepp één en al oor. Hij roept zijn vrouw en nodigt me uit mee te eten. Zijn rijkelijk gevulde bord, dat door echtgenote Brigitte al was klaargezet, wordt verdeeld. Sepp was ooit, jaren geleden, tien dagen met de motor in Nederland op vakantie. Uitvalsbasis was Heerlen, waar een bekende van hem woont. Weert kent hij ook.

We praten over mijn reisdoel maar ook over de landbouw in Zwitserland. Melkveehouders hebben het er moeilijk. Volgens Sepp, met een middelgroot bedrijf van 25 melkkoeien, is binnen vijf jaren één vijfde van de huidige bedrijven op de fles. De prijzen staan hevig onder druk. "Die EU." Of hij het gaat redden? Hij weet het nog niet. Na de maaltijd is er Kafee en Kuchen. Sepp neemt als eerste afscheid. Er is werk te verzetten. Een hand, een foto en daar dendert hij weg op zijn tractor. Met een volle buik en een warm gevoel neem ik afscheid van de familie Meyer.

Eerder die ochtend had ik een ontmoeting met de 79-jarige René Stocker en zijn 15 jaar oude hond Mufli. Aan de rand van een bos. Eveneens een toevalstreffer. René is vanaf zijn vierde weeskind, nadat beide ouders zijn verdronken. Op zijn 15e wordt hij verkocht aan een boerenbedrijf om daar te gaan werken. René is ook voormalig kankerpatiënt. Zoals gezegd moet je voor sommige dingen de tijd nemen. Het gesprek met René verdient dat. Ik kom er in een apart verhaal op terug.

Ten slotte neem je ook voor (onverwacht) bezoek tijd, zoals vanavond. John Coenen uit Kelpen-Oler meldde zich vanmiddag via broer Len telefonisch. Of het  uitkomt om samen een bakkie te doen? John is vrachtwagenchauffeur. Hij staat in de buurt van Bern en moet een dag op lading wachten. Hij heeft de motor bij zich. Ik ben opweg naar Sempach. Daar spreken we af. Ik ben als eerste in het dorp en kom buitengewoon fris aan. Ik heb zelfs een beetje het vakantiegevoel in de benen. Onderweg heb ik bij een verlaten steiger aan de Sursee namelijk een duik genomen. Het water in het meer was heerlijk.

In de kerk van Sempach tank ik mijn gsm, ik koel af (het is warm buiten) en brand een kaarsje. John meldt zich een uurtje later. We hebben elkaar lang niet gezien. Het is een hartelijke ontmoeting. We eten en drinken samen en we praten Kelps. De 'ganse aovundj'. Rond 21.30 uur zet hij weer koers richting Bern. Mijn slaapplek is om de hoek. "Jij hebt nog wat kilometers te maken", zeg ik. "Als het goed is jij nog veel meer", luidt het lachende antwoord. Met een flinke dot gas scheurt John de straat uit.

Morgen naar Luzern, een korte etappe. Dan kom ik terug op René en Mufli.

(red.)