Tinman from the Netherlands
5 mei 2019 - Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten
"When the music is over......," zingt Jim Morrison in mijn oor. Ik ben met de bus onderweg van Page naar Las Vegas. Het is het einde van een bijzondere trip. Eentje die ik waarschijnlijk niet meer vergeet. In Kanab hebben we zojuist Gerry gedropt. Hij blíjft nog een aantal weken in 'The Mid West' om Utah te ontdekken.
Ik hoop vurig dat ik op zijn leeftijd ook zulke dingen kan doen. Hij was een geweldige reismattie. En dan te bedenken dat Ed en ik hem puur per toeval hebben ontmoet. Gerry liep bepakt met een enorme rugzak net buiten Sierra Vista langs de weg. We besloten te vragen of hij richting AZT ging en, zo ja, of hij dan een lift wilde. U kent het antwoord en de rest is geschiedenis.
Zo kan het gaan met toevallige ontmoetingen. Ik noem nog een paar (mooie) voorbeelden. De laatste dag van de Trail 'dreigde' het lange tijd. Maar het bleef droog. Na het maken van een aantal foto's wachtte een '10 mijl (16 km) walk on a dirtroad' om tot de highway te komen. Daar zouden we dan liften. Na amper een mijl begint het te druppelen. Een mijl later regent het. "Damn, wat een anti-climax", brom ik richting Gerry. Tien seconden later nadert van achter een auto met een zekere John achter het stuur. De bijrijdersdeur zwaait open: "Hop in guys." Een half uur later zet hij ons droog af bij de Cowboy Bunkhouse in Kanab. Buiten regent het nog steeds.
Eigenlijk moesten we niet in Kanab zijn, maar in Page, waar we de dag erna een hotel hadden geboekt. In de Bunkhouse verblijft een jong Duits stel. Mét huurauto. Zij bezoeken de volgende ochtend Page. We zijn welkom om mee te rijden. 'How about that.' We eten die avond vorstelijk om het einde van de AZT te vieren.
Als we de volgende dag in Page arriveren en ingecheckt zijn piept de telefoon. Oud WTV collega Hans. Hij maakt met neef(je) Tim een tour door The Mid West. Ze zijn in Page en hebben 's middags een bootje gehuurd. Er is voldoende plaats. Of we zin hebben om mee te gaan. "Eh....., Gerry?" 'Oh, yes!'' Het wordt een fantastische middag.
En dan is er de ontmoeting in een fish and chips zaak in Page. Een jonge medewerker draagt een Slayer shirt. Het herinnert me er aan dat de band 2 mei in Phoenix speelt. Ik wist dit vooraf, maar heb het als onmogelijk geacht en uit mijn hoofd gezet. Als ik de knul vraag of hij weet dat ze over twee dagen in Phoenix spelen is het antwoord "yes, and I'm going." Whow. Op mijn vraag of ik mee kan is het antwoord niet direct "yes". Maar mijn enthousiasme is gewekt en niet te stoppen. Ik check online of er kaartjes zijn, yep, en huur in Page een auto. Slayer, moet u weten, is een deel van mijn jeugd, een deel van mijn leven. Ze hebben besloten te stoppen en zíjn bezig met hun afscheidstournee. Wat dat betreft 'is the music off Slayer almost over.'
Donderdag rond 10.30 uur scheur ik richting Phoenix en weer retour. Een ritje van 875 km. Om 4.30 uur zijn we terug. What the Hell. De band geeft een schitterend concert. Naast me in de auto zit heen en terug Cory, de fish and chips jongen. Dolgelukkig met the ride. Zijn zogenaamde vrienden waren een dag eerder al vertrokken. Ja ja...... mooie vrienden.
Vrijdagmorgen bezoek ik met Gerry de Antilope Canyon. Verplichte kost, mocht u in de buurt zijn. 's Middags maakt Gerry een hike rond Page, ik 'bekom' van het (bijna een) nachtje overslaan. 's Avonds eten we ons laatste dinner samen. Mexicaans. Mmm ik heb het de afgelopen zeven weken vaak gegeten. Ik ga het missen. Zekers te weten. We blikken terug op de Arizona Trail en concluderen dat het een schitterend avontuur was. "It was a pleasure meeting you and to hike with you mister Favret." Ik heb een klein afscheidscadeau voor hem, gekocht in Grand Canyon Park. Het verrast hem aangenaam.
Zaterdagochtend doen we nog een korte ochtend hike, krijgen we een rondleiding door de Glenn Canyon Dam en maken we ons klaar voor de bustransfer naar respectievelijk Kanab en Vegas. En daarmee zijn we bij het begin van dit verhaal. The Doors heb ik verwisseld voor een nummer van Motorpsycho. Die band speelt op 22 mei in Leuven en hoop ik dan te zien. Want het leven gaat door.
Ik zit nog steeds in de bus. Vegas nadert. Misschien een goed moment om een buutte- en klapmars in te zetten. Ik herinner me dat deze vroeger gebruikt werd om een lange lijst van namen 'te bedanken' voor hun hulp tijdens vastelaovundj. Ik wil de mars gebruiken om jullie, lezers, te bedanken voor de fijne reacties. Via dit kanaal en andere wegen. Het was opnieuw erg leuk om af en toe iets over de reis 'te tikken'.
Wat mijn volgende doel is? Goede vraag. Er zijn nog wat 'losse eindjes.' Zo is het Grote Rivierenpad nog niet af. Ook van de Via Algarviana moet ik nog een paar etappes. Hoewel......... moeten. "Er moet niks", hoor ik een andere oud WTV collega zeggen. Eerst maar eens Vegas overleven en dan maandag, vroeg, met een tussenstop in Detroit naar Amsterdam. Dinsdagochtend landt de Silver Bird en is het op naar Nederweert. Zien we daarna wel weer verder.
Groetjes Marcel (Tinman from the Netherlands)
Geniet nog van je laatste dagen en gezond weer terug in Nederweert.🤗🤗🤗🤗
mooie herinneringen in je “rugzak”.
Geweldig dat je ook nog de tijd en energie hebt genomen om dit met ons te delen. Ik vond het fantastisch👌👌👌👌👌
Bedankt voor je mooie verhalen.😍😍😍😍
Mooie en geweldige ervaringen en herinneringen die je nooit zult vergeten.
Veilig thuisvlucht.
See ya....grtjs Sylvia
Voor je mooie indrukwekkende verhalen en dat je ons hier deelgenoot van heb gemaakt. Ik wens je een goede reis terug naar Nederweert, met een rugzak vol met al dat mooie wat je heb mogen meemaken. Danke.
Dank ervoor!
Olga en Bert de Boer