Iets vaker op te noteren

Een grote man heft zijn armen ten hemel. "Niet bang zijn. Ik wil alleen zeggen dat ik houd van jullie land. Ik houd van Nederland." De man spreekt met lichte stemverheffing en herhaalt zijn boodschap elke 50 meter. Schreeuwen doet hij niet. Place to be, de vertrekhal van Eindhoven Airport. Niemand die echt opkijkt van de vrolijke Frans. Het zou kunnen verkeren in deze tijden. Ik betwijfel trouwens of hij zo heet. 'Frans' is een neger met het postuur Mr. Bolt, u weet wel het Jamicaanse sprintkanon. Groot, sterk, atletisch. Oerkracht als het er op aankomt.

Ik koop het boekje Broederschap van een andere Frans, Timmermans. Koempel, doorgestoten van Euregio via Den Haag naar Europa. 62 pagina's aardig leesvoer. Het is een pleidooi voor verbondenheid, het is niet het antwoord. Het antwoord geeft de maatschappij. Vandaar is het heerlijk dat er zo relaxt gereageerd wordt op neger Frans. Ten tijde van de Damschreeuwer was dat nog heel anders. Toen leek heel Nederland in paniek. Voor medelanders die het nu ook zo willen zien, prima hoor. Alleen ben ik niet zo'n Wilde. Tinman is relaxt, zonder prozac of andere middeltjes. De stemming @ Eindhoven is sowieso ontspannen. Gelukkig. Even daarvoor loeide tot twee keer toe een (irritant) alarm. Niemand die aanslaat of in de paniekstand raakt.

De reden van mijn airport verblijf is mijn vlucht naar Rome, met een vliegtuig. Albert van den Heuvel heeft met daarvoor afgezet met zijn machtige camper. De machine bromt ons gedecideerd over de A2, in de slipstream van dikke trucks en daarmee diesel besparend. 'Bears Beast', een Mercedes uit de categorie 'nostalgie en historie'. Thanks for the ride bud.

In Rome zie ik onder andere Jacco Gardner met zijn band spelen in club Monk. Het is een heel fijn optreden. Hoorn mag trots zijn op dit talent. Ik eet er ook heerlijk, slenter, slaap en zie heel veel. Na twee intense dagen verlaat ik op zaterdag de stad aan de Tiber, te voet. De neus gaat richting zuiden. Mijn voetjes verkennen voor het eerst de Via Francigena del Sud. Een pad dat wellicht ooit mijn weg plaveit naar die andere heilige stad en bakermat van dat hele vele; Jeruzalem.

Het gaat enkele uren via de kaarsrechte Via Appia Antica naar de heuvels rond Rocca Di Papa. Een controverse die Tinman met volle teugen inhaleert. In Marino vind ik een heerlijk bedje. Na een straffe koffie in een Osteria en een hazeslaapje hap ik bij de op-een-na-beste-pizzabakker in town mijn avondmaal. Bij 'de beste' zijn alle plaatsen bezet. Desondanks is het elke hap genieten terwijl het haardvuur knappert en grote families aanschuiven en aanvallen.

De tweede etappe begint vroeg en eindigt bijna 30 km verder in Artena. Een typisch Italiaans 'tegen de berg geplakt' dorpje waar de bevoorrading met paarden plaatsvindt en waar niet gekeken is op een trapje meer of minder. De familie Borgese scheen er vaak te komen. Onderweg is er veel bos en zijn er weg van de wereld momenten. Een enkele regendruppel valt. Kusjes vergeleken met het hondenweer in Holland op dat moment. Bij de aanzicht van drie grote loslopende honden slaat me de schrik even om het hart. Ik wandel terug naar het bos en wapen me met een stok. Ik lijk zowaar een echte pelgrim zo met staf. De beesten lijken mij vastberadenheid geroken te hebben. Ze zijn van het pad verdwenen en hebben zich bij een kudde schapen gevoegd.

Na een kort verblijf in Artena neem ik de bus terug naar de hoofdstad. Daar dompel ik me nog een keer onder in de schoonheid van al het mooie dat de mens door de eeuwen zorgvuldig heeft opgebouwd. Na de Trevi fontein gaat het richting bedje van Hotel Max. Ik had mijn nestje in 3 minuten gevonden en geboekt via een handige app. Lang leve internet. De dag erna wacht de bus, het vliegtuig, mijn lief en mijn thuis. De carnavalsoptocht trekt, het is kl*te weer en ik verjaar. Tinman is 47! Damn.

Intussen zijn er alweer duizenden dingen gebeurd. Tjuu, het wordt tijd om het weer vaker op te noteren. Zullen we dat gaan doen?