Verhaal apart
23 augustus 2013 - Luzern, Zwitserland
Ik ontmoet Rene Stocker (79) en zijn hondje Mufli aan de rand van een bos tussen Zofingen en Knutwil. Eigenlijk zie ik Mufli als eerst. Hij zit op het bospad braaf op zijn kontje. Als ik dichterbij kom, zie ik Rene zitten. Rechts van het bospad op een houtblok. Zijn houtblok. Er zelf neergezet. Hij loopt samen met Mufli elke dag tussen de drie en vier uur in het gebied. Ik heb sinds de start in Zofingen nog geen mens of hond gezien. Na een "Grüsst Sie" vraagt Rene waar de wandeling naartoe gaat. Als ik hem vertel dat ik naar Rome wil is er bewondering en komt er een verhaal op gang dat ik nooit had kunnen bevroeden.
Rene heeft veel meegemaakt. Hij is een gelukkig mens nu. Maar hij heeft het zelf gedaan. "Door wilskracht. Alles heeft te maken met wilskracht en geloven in jezelf," betoogt hij.
"Toen ik vier was verdronken mijn beide ouders. Ik moest naar een weeshuis. Op mijn 15e werd ik verkocht aan een boerengezin. Ja, zo ging dat toen hier in Die Schweiz. Mensen van nu weten half hoe goed ze het hebben. Bij de eerste twee boerenbedrijven was het een hel. Werken van half zes in de morgen tot half tien in de avond. Eten deed je op de trap. In de keuken of de woonkamer mocht ik niet komen. Bij het derde gezin ben ik liefdevol opgenomen. Ik werd behandeld als hun eigen zoon en ik kreeg de kans me te ontplooien. Ik ben inmiddels al heel wat jaren gelukkig getrouwd en ik heb drie zoons die mijn bedrijf (Stocker Metalbau Zofingen) hebben overgenomen.
Ik heb kanker gehad. Aan de blaas en de lymfen. Bij de blaas hebben ze alles weggehaald. Een operatie van 10 uren. Maar de lymfen, daar moest chemo aan te pas komen. Ik had gehoord van een Amerikaan die, nadat hij te horen kreeg dat hij kanker had, met een opblaasboot een rivier is afgevaren. Twee maanden was hij onderweg. Toen hij terugkwam was hij genezen.
Nadat ik van de operatie hersteld was ben ik de bergen in getrokken. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd; ik moet de kanker bestrijden. Op mijn manier. Als je na drie weken niks van me hebt gehoord, zal ik er niet meer zijn. Ik ben de bergen in getrokken. Elke twee dagen beklom ik een vierduizender. Na één dag rust pakte ik de volgende. Ik heb gevochten, gekempft. Met mezelf tegen die verdomde en verrotte kanker. Snap je mij?" Het enige wat ik op dat moment kan is knikken.
"Na twee weken heb ik mijn vrouw opgebeld en gezegd: "Schat, ik ben genezen." Zes bergen heb ik bedwongen. Zes keer vierduizend meter, weet je wat dat voor inspanning kost? Alleen. Ik heb verdomme de kanker verslagen. Daarna ben ik nooit meer ziek geweest en heb nooit meer ergens klachten over gehad. En zo moet het zijn. Je moet in jezelf geloven, dan kun je veel. Dan kun je alles en dan haal jij Rome ook."
Rene zwijgt. Het is een moment stil. In mijn linker broekzak zit mijn pelgrimspaspoort met bidprentje van Nel. Ik haal het tevoorschijn en toon het hem. "Dat was mijn vrouw", zeg ik zacht. Opnieuw is het stil. "Kanker", vraagt hij. Ik knik. Op dat moment nestelt Mufli zich tussen onze voeten. Zijn kopje op de grond.
"Hij is nu 15 jaar", verandert Rene van onderwerp "en ik zou hem voor geen miljoen willen missen. De laatste jaren merk ik dat hij ouder wordt. En ik leer nu van hem. Zie hoe hij hier gaat liggen. Dat deed hij vroeger nooit. Het is alsof hij wil zeggen dat ik het rustiger aan moet doen. Het leven is prachtig", mijmert Rene terwijl hij over de velden staart. "Maar je moet ergens in geloven. Je zult en je moet." Met een stevige handdruk nemen we afscheid. Het verhaal houdt me de rest van de dag bezig.
(red.)
De vooruitzichten waren zo hoopvol maar werden abrupt verstoord.
En dan dit verhaal, heftig! Maar o zo mooi...
Mijn eerste reactie is ..gevoel van dankbaarheid en geluk om dit te mogen lezen..Dat jij jou reis deelt.Je hebt wat te vertellen
Zoals ieder van ons wat heeft te delen met een ander.
Heb zelf ook wat reizen ondernomen en op dit moment weer aan het handelen met de maatschappij waarin Ik leef in Nederland Het ritme hier.waarin we zo snel alles vergeten..We moeten bewust worden dat we elkaar moeten voeden met positieve energie..Dank je voor jou grote bijdrage.
Ik ga nog meer van je lezen,maar dat voor de volgende keer..W
Ik hoop dat je een boek kunt schrijven over deze tocht. Dat wordt zeker een mooi boek.
Ik ben helemaal ontroerd.
groetjes Erna
M.
Je schrijft het beeldend en de ontmoeting met het gesprek zijn ook invoelbaar. Blijkbaar, alhoewel dat wreed klinken kan, moet een mens eerst ervaringen van pijn, verdriet, gemis en afscheid tot in zijn botten hebben gevoeld en meegemaakt hebben, om te kunnen verstaan en begrijpen wat een ander mens echt wil zeggen. Dank je voor het delen van deze bijzondere ervaring, die meer dan een dag lang in jou is blijven doorwerken. Deze werkt nog langer door. In de psychologie spreekt men dan van een topervaring; die herinner je je in geur en kleur over 25 jaar nog.
Morgen je broer Eddie op bezoek ... en hij draagt dan jouw rugzak en jij loopt heel de dag uiterst comfortabel, terwijl jullie praten, ervaringen uitwisselen, stil-zijn, genieten van het te lopen traject.
Goede dag morgen en doe hem de hartelijke groeten van mij.
ps De brug moet vanmiddag geopend zijn. Vanochtend was ik in het dorp. Bij het gemeentehuis kun je met de auto niet komen, of je moet de straten van het dorp goed kennen. Voor het gemeentehuis staat een levensgroot toestel dat je je adem beneemt als je erin durft.
Het weer belooft de komende dagen goed te zijn te gaan: goed voor de kermisbezoekers en de kermisexploitanten
Het ga je goed,
Heel veel meegemaakt én heel veel geluk.
Heel veel succes, Marcel.
Het ga je goed.
Dan is ze toch weer heel dichtbij, danke.
Lieve groetjes Wil.
Mijn naam zal je niet veel zeggen of via de gemeente.
Wij ontmoeten een aantal keren van de week Claudia bij Guulke.
Jij heb mij getroffen met je reisverhaal en de energie die je in je reis steekt.
Het is een fantastisch interview in WTV magazine.
Marcel het ga je goed en tot ziens in Nederweert.
Jan
Keep it up mate!
Ik kijk steeds weer uit naar een nieuw verslag van jou .
met zo een verhaal in je rugzak kun je wel tot China doorlopen lijkt me !!! aangrijpend en mooi ..........
doe Eddie de groetjes
succes verder Julia&Will
Ans