Verstand in de nulstand
29 september 2013 - Capranica, Italië
Als je goeie de benen hebt is 31 km geen probleem. Als je slechte benen hebt is deze afstand een heel eind. En als het dan af en toe regent, is dat extra vervelend. Zie daar de ingrediënten voor een mindere dag. Ik kan er niks beters van maken. Noem het een 'op de tanden bijt etappe'. Ik heb er zo een aantal gehad. Deze was echter.... Ach laat ook maar. Het belangrijkste is dat het doel is gehaald.
Wie wel de benen had en nam was een grote hond. Toen ik van een asfaltweg een landweg opliep, werd ik gewaarschuwd door een boer. In het Italiaans maakte hij me duidelijk dat ik het weggetje niet moest nemen vanwege een cane. Omdat de man geen alternatief kon aandragen, besloot ik het pad toch te nemen. Na een kilometer zie ik sporen in het zand. Dit is geen teckel, gaat het door me heen. Als ik een boerderij passeer, beginnen vier honden achter een hek te blaffen. Ik kijk er naar. Op dat moment hoor ik van de andere kant gegrom. Een grote hond schiet voorbij. Hij draait om me heen. Ik zwaai met de wandelstokken en vloek in mijn beste Limburgs. Het beest blijft op afstand. Als ik van het schrikmoment ben bekomen, loop ik verder. De hond volgt en hij wordt steeds rustiger. Hij blijft in mijn buurt. Als ik na circa twee kilometer een asfaltweg bereik, staat daar de boer met zijn auto. Het blijkt zijn huisdier te zijn. De man roept, maar het beest heeft kennelijk weinig zin om mee te gaan, want hij kiest opnieuw het hazenpad. Mooi! Het mormel heeft me danig doen schrikken.
Een uur later lig ik bijna op mijn snuit als ik over een uitstekende steen struikel. Ik kan mezelf net in balans houden, maar ik voel het gestuntel trekken in mijn linker bovenbeen. Nee, het is niet mijn dag vandaag.
Ik besluit nog maar een keer aan te zetten. Het verstand gaat daarbij tijdelijk in de nulstand. Ook dat is soms nodig. Uiteindelijk bereik ik ongeschonden Capranica. Dat is een rare gewaarwording. Een hele rare. Het oude centrum is niet groot. Volgens mij zijn eerst de Dom en de kerk gebouwd en vervolgens zijn de huizen er omheen geplakt. Ik drink café Americano. Mijn tweede van de dag. Een Capranicaner wil weten of ik de Via Francigena loop. Als ik uitleg dat de afgelegde weg in Nederland begon, is er waardering in de vorm van stevige schouderkloppen. Ik voel ze tot in mijn voeten. Verder uitleggen waarom ik in zijn dorp ben, doe ik niet.
Ik moet echt warmdraaien als ik weer verder wil. Ik passeer pizzeria Fontanelle en de Todis. Om de één of andere reden besluit ik te checken of het verderop gelegen park open is. En...... dat blijkt zo te zijn. Een aantal mannen is bezig met het oogsten van hazelnoten. Ze hebben de poort opengelaten. Ik leg ze uit dat ik graag even rondkijk. En dat mag. Als ik in het park verder loop, komt de zon voor het eerst van die dag te voorschijn. Het verstand komt uit de nulstand en het verblijf in het park maakt alles wat eerder op de dag gebeurde, goed.
Beelden van weleer verschijnen. Ik zie ons lopen. Maar ik ben alleen en er is niemand om dit moment mee te vieren. Dat hoeft ook niet. Het moet juist sober. Of is er toch iemand? Ik haal kaarsjes uit mijn rugzak en ontsteekt ze. 'Is dit het nu' gonst het door mijn hoofd. 'Heb ik het goed gedaan?' Ik frommel verder op zoek naar mijn toilettas waarin twee buisjes as zijn opgeborgen. De hele reis zaten ze in een stoffen kokertje dat ik vond tijdens de trainingstocht naar Ed, één maand voor het echte werk. Was het dragen een last of gaf het me vleugels? Iedereen mag op de antwoordstoel plaatsnemen om deze vragen in te kleuren met antwoorden.
Mijn plechtigheid duurt een half uurtje. De kaarsjes branden nog als ik de rugzak omgooi en mijn stokken pak. Als ik me voor vertrek nog een keer omdraai, is een kaarsje gedoofd. Op dat moment voel ik een zachte aai langs mijn wang. Als een tedere kus. Het is mooi geweest voor vandaag.
Als ik de B&B bereik, begint het stevig te regenen. Ik kan er van alles bij bedenken. Dat doe ik niet. Ik heb besloten het los te laten. Ik steek in mijn kamer een kaarsje aan dat ik heb bewaard, daarna neem ik een douche en ik val in slaap. Het was een vermoeiende dag.
Morgen weer een mooie dag hoop ik met zonneschijn en een goed humeur.
Zet hem op,alles komt goed,echt respect voor je ik doe het je niet na.
gr Francien W
Het einde in zicht…
Maar wat is het einde? Het is toch niets anders dan het begin van iets nieuws. Het oude achter gelaten, voorbij gestapt. Richting Capranica; die richting is het toch; dat is het eerste doel. Regen, blaffende honden, hazelnootoogst, een open poort, kaarsen gebrand, as verstrooid van je liefste. Dit is het moment, nu èn sober en niet alleen. Dat ultieme weten; dat is het. Ook als het regent (misschien moest het wel regenen en moest de honden eerder onheilspellend aanslaan en raakte je bijna uit balans; misschien moest het zo wel zijn?)
Wat voorbij is, is voorgoed voorbij. Het is het nieuwe dat lonkt en oproept om het met volle teugen te drinken. Je vol te laten stromen met nieuwe levensadem.
Het is bekend dat je eerst los moet laten om ruimte te scheppen voor het nieuwe. Het is gelijk de adem. Ook die eerst uit je laten ademen en stromen. Daarna vult de gecreëerde ruimte zich vanzelf met nieuwe adem. Een nieuwe maar oh zo dierbaar bewaarde kaars brandt op je kamer in Capranica. Zo wordt alles losgelaten wat nog kleefde of je vast wilde houden. Hier wordt de vrijheid werkelijk terwijl deze verwezenlijkt wordt. De vredige slaap komt vanzelf. Kan het anders?
Je hebt bijna alle kilometers gelopen die je achter je moe(s)t laten, wil een toekomst zich als springlevend kunnen aandienen. En dat die komt, is gewis. Je bent meer dan twee maanden lang lopend en lopend het levende bewijs dat na het einde de nieuwe tijd je toe zal lachen. Wie kan je dan nog wat doen? Niemand toch!
In de roman van Elif Shafak ‘Liefde kent veertig regels’ Een roman over het vinden van liefde en inspiratie, lees ik:
‘Terwijl mooie bloemen altijd meteen worden geplukt, besteden maar weinig mensen aandacht aan planten met doorns en stekels. Feit is echter dat daar vaak de beste medicijnen van worden gemaakt.
Geldt voor de tuin van de liefde niet hetzelfde? Hoe kan liefde zijn naam waardig zijn als je alleen de mooie dingen eruit pikt en de tegenslagen weglaat? Het is gemakkelijk om van het goede te genieten en het slechte af te wijzen. Dan kan iedereen. De echte uitdaging is om van zowel het goede als van het slechte te houden, niet omdat je in voor- en tegenspoed bij elkaar moet blijven, maar omdat je boven die termen uit moet stijgen en de liefde volledig moet accepteren.
Nog maar één dag voordat ik mijn metgezel zal ontmoeten. Ik kan niet slapen…’ (blz 198-199) Uitg. De Geus, Breda, 2011
Daarom die pelgrimage misschien… wellicht, of…
En weer terug naar mijn oorsprong die mij tot leven wekt… mijn metgezel, mijn lief, nieuwe toekomst en volledige aandacht.
Lieve groeten
Maart
Indrukwekkende afsluiting.
Goed ook, dat de Voorzienigheid nog een hond en een uitstekende steen op je pad bracht, zodat al je zintuigen op scherp stonden vandaag; het zal zorgen dat de herinneringen van deze dag altijd op je netvlies kunnen blijven.
En nee, ik ga/hoef het nu niet meer roepen, die slogan van "Go Tinnemans", maar wens je wel nog mooie dagen op je laatste stappen naar Rome!
Suc 6 weer veur de letste dagen die noe héél snel inzicht komme...pas evegoot op veur de loslaupende hunj...maar uhh.... ze zegge tog blaffende honden bijten niet?
Marcel, mooi... xxx
Met mien theetje en mien botterham in de henj, leas ich met ein troan en eine lach dien verhoal.
Collega's kieke mich aan en vroage waat der is, Ze wete hie van dien bestoan, en zek dan vol trots, miene naef heit zien doel bereikt.
Met horte en storte ongerwaeg bus ze eindelijk op dien/uch plaeske aangekome.
Geweldig det ze dien geveul met os deils, eeder heit zien eige ideeje bie het geen waat der op det moment gebeurd.
Ich geluif in die dinge, doe hups de tocht absoluut neet allein gelaupe.
Doe hups Nel gedrage tot Capranica, doe hups de belofte woar gemaakt. Deep deep respect veur dich.
Hup het al ins eerder gezag urgus, doe bus eine man van woord.
Noe rest mich nog te zegge, geneet nog van det letste stukske tot rome.
Eine sjoone daag vandaag
Eine dikke vette knoevel van alle Wilkies
Gisteren ook aan jou gedacht en aan jouw missie .
Groetjes, Esther
Hoop det ze met vleugels noa hoes geis.
Alvast erg bedanktj veur ut metleaze.
je missie is geslaagd !!!!
En nu de laatste dagen stapdagen genietend naar Rome !!
Groetjes Julia&Will
Wat zou Nel trots op je geweest zijn!!!
Waat un verhale en waat un traonen mer gae hetj ut gedaon.
Chapeau !
Fred en Hennie
Wao weurt niks zegge sprikt-j de muziek,
Groetjes
Een gouden lintje heb je verdiend.
gr Francien W
Je hebt je belofte op een zeer bewonderenswaardige en ontroerende wijze ingelost.
Meer kan een mens niet meer doen.
BRAVISSIMO!
En nu nog freewheelen naar het Sint Pietersplein.
Tranen in d ogen en kippenvel.
Afscheid van iemand doet pijn.
Toch is dadelijk weer goed om in je nieuwe"thuis' te zijn.
Je hebt je opdracht volbracht.
En ik denk dat Nel boven in de hemel trots is en lacht.
Jacques Verlaek
nu nog ff de tandjes op elkaar en de laatste dagen kom je ook door.
je bent een geweldige vent, gr. joke wagner
RESPECT,RESPECT,RESPECT,
Met tranen in mijn ogen heb ik je mooie verhaal gelezen.
Geniet nog de laatste dagen op weg naar Rome, en dan lekker naar huis...Naar Sil, Jill en Do.
XXXXXX
Ik had het volle vertrouwen dat het de gladiool zou worden.
Gistermiddag rond 16.00 ( aan de wandel met de hond )zij mijn gevoel hij is aangekomen, temeer om dat je vrijdag avond nog tijdens ons tel. gesprek aangaf dat je rond die tijd Capranica zou binnen lopen .
Het mooie Italie waar Nel van hield met zijn velen olijf bomen , een
plek waar ze altijd rust mag vinden .Een ding weet ik zeker , moeke gaat ooit naar haar toe .
Mooi Mooi,tranen rollen over mijn wangen,proficiat wat is het toch knap van je .
je hebt het uiteindelijke doel bereikt en een geweldige ervaring rijker.
Deel 2 van Maart vestjens is heel mooi.
Dikke knuffel Lies.
Ben trots op je.
De poort naar Rome gaat open.
Een nieuw begin...
Ontroering Bewondering. Respect.
Hou je taai!
Wat een ontroerend verhaal,
we diep respect voor je,
Tiny en Wim
Geniet nog de laatste dagen in "jullie" geliefde Italië.
Waat un ontzettentj aangriependj verhaal! Maar..................Completa la missione!
Goot gedaon!
Vanmiddag las ik je verslag en kreeg een brok in mijn keel. Een mooi en zwaar moment voor jou! Veel sterkte met de laatste kilometers naar Rome!
Rosemarie
Het is alsof je nog zo dichtbij bent, juist nu je ver weg bent.
Marcel blijf niet niet steeds achterom kijken.
De aanzet van geluk staat je op te wachten in de deur.
we wensen jullie `n mooie tijd geniet er met volle teugen van
je hebt het verdient ik vind jou `n kanjer.
op naar Rome de laatste lootjes zijn in zicht.
De groeten Frits en Drientje Geraets
Heb elke dag je reisverhalen gelezen, maar die van vanmorgen met tranen in de ogen. Heel veel respect heb ik voor jou, geweldig wat je gepresteerd hebt. Ik hoop dat je nog een paar mooie dagen in Italië hebt en wens je alle geluk toe met Sil en de kids.
Lieve groetjes, Rian.
Diep respect! Geniet nog van de laatste dagen en dan weer bij je meisjes terug in Weert. Ik zal je verhalen missen.
Groetjes Annemiek
Mooi, mooi...wat een pracht beleving.
Liefs John en Sowella.
Waat hubs se dit sjoean gedoan.
Ich hub auch hiël veul respect veur de maneer woea op se ut duis.
Nog ein paar fijn wanjeldaag !!!
groete Erna
Voor jou Marcel Diep Respect.
Wij wensen jou een goede thuiskomst.
De groeten van Ton en Tiny Kierkels
Gegroet