Vreemd weerzien

Ieder zijn camino. Ik heb het al een paar keer geschreven. Nu het aantal pelgrims toeneemt zie je de verschillen duidelijker. En het groot aantal jongeren valt ook op. Hoor wie het zegt, iemand van 44!

Ik reis redelijk sober, kan best met water en brood overleven. Maar geniet ook als er drank en spijzen voorhanden zijn. Vandaag had ik op dat gebied een 'met de neus in de boter dag'. Na een paar uurtjes lopen passeer ik een groepje wandelaars. Het blijkt een Australisch echtpaar, twee Amerikaanse vriendinnen en een Italiaanse gids te zijn. Ze zijn bezig met hun tweede wandeldag. Alles gaat op een rustig tempo. Ze doen niet de hele route en na een etappe gaat het met de bus richting hotel met zwembad. Tussen de middag is er iemand van de reisorganisatie die ergens een heerlijke maaltijd bereid en serveert. Wie is vandaag uitgenodigd om aan te schuiven denkt u? Yep, Tinman.

Garret, de Aussie, heeft twee touren gedaan tijdens de oorlog in Vietnam, als beroeps. Het is de tweede keer in mijn leven dat ik een Vietnam veteraan spreek. De eerste keer was in 1989. Ik zat toen zelf in dienst en ontmoette de Amerikaan in Cafe Corso in Amsterdam. Ik kwam daar destijds vaker na het avondappèl. Bestaat de kroeg nog? Het was een gesprek waar ik me niet meer zoveel van herinner. Het was ook een beetje een wazige kerel.

Garret heeft geen problemen met mijn spervuur aan vragen. Mede door de ontmoeting met dit kleine gefortuneerde groepje verloopt dag snel. Voor ik het weet zijn we bij het einde. Samen met het gezelschap drink ik nog een kop koffie. Daarna stappen ze in de bus en zijn weg.
In de parochiezaal waar ik slaap zijn al een Fransman, een Italiaanse gearriveerd. Later komen er twee Belgische fietsers, twee Italiaanse en een Duitse wandelaar bij. Ook de Spaanse fietser, Suárez, komt nog binnen. In de tegenover gelegen Pizzeria wordt 's avonds goed gegeten. De taal aan tafel is gemixt. Als iemand iets niet weet te verwoorden of uit te leggen helpen anderen om het begrijpbaar te maken. Ik kijk, luister en geniet en moet denken aan mijn huidige vakgebied, communicatie.

Je kunt alles voorkauwen, maar meestal doe je het dan zelfs niet helemaal goed. De mensen aan deze tafel bewijzen dat je veel aan iemand kunt overlaten. We hebben meer in onze mars dan we soms zelf denken. De kunst is om dat te stimuleren. En te zorgen dat iemand niet het gevoel krijgt het zelf uit te moeten zoeken.

Ik kreeg vanochtend trouwens een reactie vanuit Capranica. Komende maandag ben ik welkom. Als er verder geen gasten zijn, zal het een zeer vreemd weerzien worden. Daar maak ik me nu nog niet druk over. Ik duik mijn bedje in, in de wetenschap dat morgen twee nieuwe paar sokken arriveren, uit Nederland. Heerlijk.

@Klaas van der Veen: thanks voor de tip, waar zit de voetboog