Content in bedje en tent.

Sommige mensen heb je onbewust in de gaten. Anderen gaan aan je voorbij. Of ik daar een theorie voor, of over, heb? Het heeft vast ergens mee te maken. Ik kan gokken, maar ga er niet dieper op in. 

De reden dat ik het aanhaal is een mooi gesprek met Lorenzo. Italiaan, 35 jaar en woonachtig in Vercelli. Hij heeft een interessante kijk op het leven. Ik zie hem bij de bushalte richting centrum, buiten de aankomsthal van Faro Airport. Het is zijn Osprey, met kleine 'tierlanteinen' die de aandacht trekt.  Een 'strak gepakte' rugzak. "Loopt hij ook de Via Algarviana. En zo ja, vanaf waar? Misschien is het thruhiker. Die vooraan begint en eindigt aan het einde." 

Ik ben nieuwsgierig omdat ik zelf een week de Via Algarviana volg. Hij stapt in de bus, ik stap in de bus. In Faro Centro stappen we over. Ik richting Portimao, hij richting Portimao. Als hij daar naar de bus richting Monchique stiefelt raken we aan de praat. 

Het gaat over rugzakken, tarptenten, alcohol branders, hiken in Italië. Dan over het waarom we er zijn en waarom we elkaar zo toevallig treffen. Mijn verhaal is 'redelijk' eenvoudig. Ik vier mijn verlate zomervakantie met een weekje Via Algarviana. De tweede week komt mijn meisje. Bij Lorenzo is het anders. Ik luister graag.

Hij is op weg naar Monchique om een aantal maanden als vrijwilliger te werken op een 'agri culturale verantwoorde boerderij.' Lorenzo reist 'de zon achterna.' Dat doet hij nu twee  jaar. Via Zuid-Italië, Malta, Portugal naar Australië. Hij heeft het rondje al een keer gemaakt nadat hij zijn baan had opgezegd. 

Niet dat hij dat niet leuk vond. Maar Lorenzo wil meer. Voldoening, ontdekken wat de wereld kan geven en 'hopelijk een nieuwe manier van voedsel produceren vinden.' In mijn hoofd geef ik de jongen nu al een heel dikke 'like'.

Het was een korte maar uiterst boeiende ontmoeting. In Monchique stap ik als eerste uit. Lorenzo gaat een halte verder. Daar wordt hij afgehaald door het 'gastboerderij gezin'. Mijn aandacht richt zich dan op datgene wat ik nodig heb. Alcohol voor mijn brander, water voor onderweg en een biertje om het te vieren dat ik er ben. De supermarkt is open en een half uurtje later stamp ik bepakt en bezakt vanaf Monchique de eerste kilometers weg. Alleen maar bergop, met zwart geblakerde bomen als stille getuige van het inferno deze zomer. De hartslag is hoog, het zweet gutst. Voor de geïnteresseerden, de Via Algarviana vraagt een goede basis conditie.

De schemer komt snel. Op het plateau vind ik een geschikte plek, slaap ik in mijn tarptentje en zie ik een waanzinnig mooie sterrenhemel. Eenvoud maakt gelukkig. Ook als je lichtgewicht slaapmatje lek raakt. 

Vandaag ging de tocht verder. Via Marmalete en heel veel stoffige en verlaten binnenlanden naar Bensafrim. Een enkele keer gaat het berg op. Veelal is het dalen of grind- en rotspaden en enkele lange asfaltwegen. De zon is prominent aanwezig. Dat vraagt om goed waterbeheer. 

Alles gaat goed. De teller tikt ruim 46 km aan, aan  het einde van de dag. Dus... Tinman is content, bijzonder content. Met het buiten zijn, met ontmoetingen zoals met Lorenzo én met het feit dat ik nu in een bedje lig in plaats van het tentje. Morgen gaat het verder. Grtz