Alter en slimmer

Een slechte generale staat (meestal) voor een....... Hup. Vul maar in. Ik heb er dit keer echter een hard hoofd in of die wijsheid opgaat. De Via Algarviana trip geldt als generale voor een lange stiefel in het voorjaar van 2019. Ik word dan 50 mag u weten. De tocht waarmee ik dit wil vieren is, na lang twijfelen, de Arizona Trail. Een pad van dik 1200 km, vanaf de Mexicaanse grens dwars door de staat Arizona.

Deze week stond in het teken van trainen: buiten slapen, zelf mijn potje koken, verstandig met water omgaan en wennen aan de hitte. Het is hier namelijk nog aardig warm. 

De start beloofde veel goeds. Als een raket stoof ik weg vanaf Monchique. 's Avonds hapje doen, tentje in, snurken en 's ochtends weer vroeg op pad. Maar ik zou onderhand -verdorie- beter moeten weten. 'Begin eens rustig aan man!' 

De dag erna kwam het mannetje met de hamer. De derde etappe was het ordinair afzien. Wat er fout ging? Veel... misschien wel alles. Diepe en dikke blaren, pijnlijke hakken, water te kort en een kelderend moraal. Pfff.

De Via Algarviana is geen gemakkelijke hike. Maar dat ik mezelf zo in de luren laat leggen door de elementen. Tjonge, jonge. Het bewijst maar weer. Overschat jezelf niet. 

Afijn, genoeg gejammer. Via Bensafrim en Vila do Bispo bereikte ik gisteren Cabo do San Vincente, het einde van de wereld. Bij aankomst reed de public bus (de enige van de dag) de parkeerplaats af. Grrr. Dus te voet naar Sagres, 6 km langs een asfaltweg als toegift. 'What the hell.'  

Vandaag (vrijdag) staat/stond in het teken van rusten, en de transfer naar Bartolomeu de Messines. Morgen gaat het verder, richting Alte. Op zijn gemakkie. Want we zijn niet alleen iets alter geworden maar ook iets slimmer. Toch?