Goed bezig, toch..?

In Olten ligt een oude voetgangers- en fietsersbrug. Een prachtig houten bouwwerk. De eerste berichten van het bestaan van de brug dateren van 1259, staat op een plaquette (of was het 1295). Tussentijds is het bouwwerk een aantal keren verwoest. Brand, storm, onlusten, (te) hoogwater: zaken waar een houten brug niet tegen bestand is. Bruggen verbinden. Dat weten we ook in Nederweert waar vrijdag de verbrede Brug 15 feestelijk wordt geopend. Het is er ook kermis. Vorig jaar werd dat nog gevierd vanaf de Eikenstraat. Het huisje waarin veel is gebeurd en dat uiteindelijk tevreden is verkocht. No hard feelings, my sweet home.

Net als mijn huisje in Nederweert is de houten brug in Olten geen noodzaak meer. De Oltenaren hebben namelijk nieuwe verbindingen gebouwd. Betere en meerdere. Voor voetgangers en fietsers, voor auto's en voor treinen. Ik heb een mooie foto proberen te schieten van drie bruggen achter elkaar. Ik knip me trouwens wat af zeg. Landschappen, kleine dagelijkse dingen en bijzonderheden, naambordjes van de dorpjes, steden en gehuchten. 'Knip' en hupsakee, vastgelegd voor het nageslacht en mijn eigen herinnering. Want alles onthouden van wat ik zie en ervaar onderweg, is onmogelijk. Zo durf ik het aantal gepasseerde gehuchten en dorpen niet meer te gokken. Misschien dat ik daar aan het einde van de reis een quizvraag van maak, met als hoofdprijs - u voelt hem al aankomen - een voetreis naar......

Nog even terug naar Olten. Ik bereik de stad iets na het middaguur, nadat ik om 6.45 uur, na een goed ontbijt, in Sissach ben gestart. Einddoel van de etappe is Zofingen. Daar heb ik via de B&B mijn kribbe voor de nacht geboekt. Het was een bijzondere B&B. In een heel groot huis met inpandig zwembad en wellnesstudio. De service van het gastgezin is hoog. De prijs is Zwitsers, dus navenant, maar door alle extraatjes goed. 's Avonds struinen we samen het net af op zoek naar geschikte overnachtingplaatsen, er wordt een koud pilsje geserveerd en even daarvoor heb ik er lekker (mee)gegeten.

Na het ontbijt mag ik mijn rugzak vullen met proviand. Broodjes met ham en kaas, appel, banaan. Of ik zout voor bij het gekookte ei wil? Ik zeg dat dat niet nodig is, maar de vrouw heeft nog minizakjes liggen, meegenomen na een vliegreis. En zo bestrooi ik 's middags het eitje met zout uit een zakje van Air Seychelles. Het zwembad van de B&B heb ik overigens niet gebruikt. Dat wordt verhuurd voor kleuterzwemles, therapeutisch zwemmen enz.

Het eitje met zout en een broodje eet ik net buiten het centrum van Olten. Aan de oever van de rivier de Aare. Met de voetjes in het water. Het badderen onderweg is prettig. Ik heb het al vaker gedaan. In rivieren, kanaaltjes, beekjes. Zelfs in een dorpsfontein. Het stimuleert de doorbloeding van mijn lieve kleine spieren en peesjes.

Bij de eerste hap van het ei verslik ik me zowat als ik een dame op leeftijd (ik schat eind 50) midden in de rivier zie zwemmen. De Aare stroomt nogal, dus ze komt vrij hard voorbij drijven. Het is jammer dat ik op dat moment geen foto kan maken. Het gaat zo snel! Als ik ben bekomen en verder wil eten hoor ik mensen passeren over het voetpad achter me. Het zijn twee oudere mannen. Ze lopen stroomopwaarts, in zwemkleding. Het zal toch niet zo zijn dat? En jawel. Een minuut of vijf later komen ze voorbij gezwommen, zeg maar 'gedreven'. Een foto lukt nu wel en is toegevoegd aan het album. Hoezo "hoe ouder hoe gekker?" Ik vind het wel cool!

Voor geïnteresseerde lopers, de route van vandaag. Die was in één woord geweldig. Na Sissach pik ik vrij snel aan op de Via Gottardo. Het zien van het bordje met het cijfer zeven zorgt voor een licht euforisch gevoel. Net als toen ik Frankrijk bereikte. Na een kop koffie bij Gasthaus Zum Wilden Mann in Diepflingen gaat de Via serieus' los en worden de beenspieren getest. Het pad de heuvel op stijgt steiler dan een trap. Eenmaal boven word ik beloond met prachtige vergezichten. De rest van de route stijgt en daalt de Via regelmatig, maar niet zo heftig. Rumlingen en Buckten zie ik vanaf de heuvels.

In Laufelingen verwen ik me nog een keer met koffie en ik zie voor het eerst iemand die op een pelgrim lijkt. Hij, eind 40 schat ik, vraagt twee oudere vrouwen de weg. Zijn rugzak is gevaarlijk groot, met tent, slaapzak, extra tas en pelgrimsstaf. Ik loop op het drietal af en vraag enthousiast in het Duits of het richting Rome gaat. Als de ogen van de man me vragend aankijken probeer ik het in het Engels. Wederom geen reactie of spoor van herkenning. De vrouwen snappen het wel. "Hij gaat richting Luzern", zeggen ze tegen de man. "Neem jij hem maar mee", zeggen ze vervolgens terwijl ze me aankijken.

De 'pelgrim' lijkt het niet te snappen. Hij luistert ook niet echt. Op zo'n verdwaasde metgezel zit ik niet te wachten en ik zeg tegen de dames dat ik eerst koffie ga drinken. De man frommelt intussen met wat kaarten en is niet bewust van het gesprekonderwerp. Hij is volgens mij even de weg kwijt. Later, met verse koffie voor mijn neus, zie ik hem vertrekken. De weg richting Luzern is de andere kant op. Ik denk het, maar roep het niet. Laat gaan Marcel, je bent goed op weg.

Nog één keer terug naar Olten. Na het verlaten van de stad richting Aarburg kan men kiezen voor een pad langs het spoor of even de heuvel op. Dat laatste is warm aan te bevelen. Na een beetje klimmen krijg je een fantastisch uitzicht op de Aare, de stad Aarburg en haar burcht. Van Aarburg naar Zofingen volg ik de minder interessante fietsroute.
Het centrum van Zofingen daarentegen is de moeite meer dan waard. Het is een historisch stadje. Waarom? Geen idee, maar je ziet het aan de gebouwen, de vorm van het centrum en de resten van iets wat lijkt op een wachttoren en stadsmuur. Opvallend zijn de mooie uithangborden bij de winkeltjes, cafeetjes, restaurantjes enz. Hier heeft iemand de regie over. Zouden ze een centrummanager hebben?

Ik heb het gevoel dat ik nog wel uren kan schrijven over deze prachtige dag. Het is echter tijd voor het wolletje. Ik sluit af met onze centrummanager, Gerrit, veel succes te wensen als ceremoniemeester tijdens de festiviteiten rond Brug 15.

(red.)