Kom op Eric
30 augustus 2013 - Bellinzona, Zwitserland
Rustdag in Bellinzona. Een hele dag rusten is vermoeiend. In mijn geval betekent rusten namelijk: niet lopen. Het linkerpootje blijft opspelen. Ik moet mijn verstand gebruiken en het lijf niet over de kling jagen. Eerlijk gezegd baal ik ervan met deze (lichamelijke) beperkingen geconfronteerd te worden. Voor diegenen die me niet zo goed kennen, ik ben al heel wat jaren een wandelaar en ik kan best een stukje doen. 20, 30, 40 km: normaal niet zo'n probleem. Ook Kennedymarsen gaan over het algemeen goed. Hier wijst mijn lichaam me op mijn plek. Dus hang ik vandaag een groot deel van de dag op mijn bed in een kleine kamertje van het hostel en bereid ik de route voor de komende dagen voor. Ik lees wat en luister naar de radio. De middag kruipt voorbij als een naaktslak.
's Ochtends ben ik even de stad in geweest. In het centrum zit een schoenmaker. Wij noemden zoiets altijd Hakkenbar. Nu weet ik weer waarom. Voor tweeëntwintig Franken zet de man nieuwe hakken op mijn schoenen en lijmt hij het stukje zool dat los dreigt te raken.
Om het wachten van de reparatie te verzachten, bezoek ik het Archivo & Biblioteca Cantonale. "No", de archivaris weet niks van Nederweertenaren die 200 jaar geleden vanaf Bellinzona richting Peelgemeente stiefelden. De man is behulpzaam en we keuvelen wat in het Duits. Ze hebben ook boekjes over de Via Francigena. Ik heb me (nog) nauwelijks verdiept in het Italiaanse deel van de route, dus ik neus wat door de pagina's. Op de terugweg naar de schoenlapper is een Cola-automaat aardig tegen me. Op het flesje staat Schatz. Ik maak een foto en stuur deze later naar het thuisfront.
Intussen besef ik dat Zwitserland voor lopers een waar Walhalla is. Ik heb geen kaart nodig gehad vanaf het moment dat ik de Via Gottardo (7) volg. Maar hoe goed is de Via Francigena eigenlijk aangegeven? Morgen verlaat ik de 7 en start het zoeken via mijn Osman weer. Ik loop dan nog in Die Schweiz, maar dan kan ik alvast een beetje oefenen voor Italië.
De voertaal na de Gotthard is overigens Italiaans, maar dat had u al gedacht. Eigenlijk is heel veel hier 'op zijn Italiaans'. De koffie, het eten, het tijdstip van eten, het flaneren, de kranten en hun koppen. Daarover gesproken. In een kiosk hebben ze ook Duitse nieuwsbladen. Er staan kwaliteitskranten, maar ook de bekende rioolblaadjes. En laat daar onze Silvie van der Vaart op de voorpagina staan! Toch een beetje een thuisgevoel.
Nog meer te melden? Jawel, gisteravond en vanochtend bij het ontbijt was er een leuke ontmoeting met de 18-jarige Eric Ulrich. Het was eigenlijk al de vierde keer dat we elkaar zagen en de derde keer dat we elkaar spraken. De eerste keer zaten we samen aan tafel in het hostel in Luzern. Het gesprek was toen vrij oppervlakkig. Hij, student uit Bern en nog met vakantie. Ik, de wandelaar.
Twee dagen later zie ik hem met een jonge vrouw passeren als ik met Ed op een terras zit in Amsteg. Tig kilometers van Luzern vandaan. Ik ben hoogst verbaasd. De jongen en het meisje zijn de bocht om voor ik iets kan zeggen. Weer een dag later zien we elkaar opnieuw. Nu in het hostel van Hospental. We spreken dan voor het eerst iets uitgebreider.
Eric doet de hele Via Gottardo, dus van Basel tot Chaisso. Knap. Dat is toch net iets anders dan een weekje zuipen op een camping in Zeeland of Valkenburg. Niet dat ik iets tegen Zeeland of Valkenburg heb hoor. Eric (geen familie van Lars) is een pienter manneke. Hij gaat de biochemische richting in. In Zwitserland, met zijn farmaceutische industrie, is daarmee wel een goed belegde brood te verdienen.
Gisteravond spraken we onder andere over de zwaktes en de kracht van de Zwitserse economie. Eric kent de belangrijkste kurk, het bankwezen én het bankgeheim! Maar hij kent ook de rol van de banken tijdens de oorlog en wat de verhouding met Nazi Duitsland was. Hij vertelt het uiterst beschouwend en nuchter en neemt er afstand van! Nogmaals, een intelligente jongeman. Die komt er wel. Laat hem iets moois uitvinden waar we allemáál iets aan hebben. Als dat te hoog gegrepen is, dan in ieder geval iets om elke dag 30 km of meer te lopen zonder ergens last van te hebben. Zet hem op Eric. Ga ik intussen verder met mijn rustdag. Pffffff.
(red.)
Ik hoop voor je dat de problemen met de nodige rust verdwijnen en dat je heerlijk verder kunt wandelen door Italie!
Rosemarie
Dikke knuffel, Ria.
Heb je de Mr Miyagi truc al toegepast (karate kid). In hande spugen, in handen wrijven en plek des onheils masseren. Helpt!
cheers
PM
Je schrijft heel beeldend. Ook mijn ervaring is dat het maar weer eens blijkt dat vaak de kleine dingen groot of zelfs ontroerend kunnen zijn. Het kan een ontmoeting zijn, een mooi uitzicht, een opkomende gedachte, hiervan kan ik onderindruk komen. Of je nu met de benenwagen of op de fiets onderweg bent je beleeft de reis met al je zintuigen zeer intens.
Veel mooie voetstappen in Italië, het land van de eevoudige barretjes, maar met goeie koffie.
Groot voordeel is, dat de overnachtingsplaatsen relatief goed verspreid liggen (behalve in het zuiden van Toscane), dus als er onderweg een pootje of iets anders begint op te spelen dan ben je meestal niet ver verwijderd van een goedkope brits en (misschien wel belangrijker) van behulpzame mensen die vaak zelf ook een pelgrimsreis hebben gemaakt!
Go Tinnemans, go!!!
Na zo'n ingelaste rustdag zal je drive, nu je Italie kunt ruiken en misschien wel kan zien, om de grens over te stoempen er zeker niet minder om worden. Heel veel succes ook met je linkerpootje !! (komt goed tin-men)
ps. kun je het nog steeds zonder sigaretten de dag door komen??
groetjes Julia&Will
Grtjs Sylvia
Houd het goed in de gaten en anders goed koelen.
Hopelijk hoef je het met de finish in zicht, niet op te geven
Ik duim voor je Marcel, zet 'm op.
Het valt niet mee als je lijf niet wilt doen wat jij wilt.
Luister naar je lichaam. Rust voor je lijf en in je bol.
Regelmatig kom jij in gezelschap ter spraken, m.n dus jouw voetreis. Ook mensen die jou (net als ik) niet persoonlijk kennen leven met je mee. Met jouw reis, jouw doel. Respect en bewondering alom!
Iedere dag kijk ik uit naar een verslag van jou.
Sterkte met je voet en hoop dat de hakkenbar goed werk heeft gedaan zodat je voet beter ontlast wordt.
Hoi Marcel, ik weet niet of je het beseft maar het is 1 sept precies 10 jaar geleden dat we met zijn vieren vertrokken naar Capranica.
En naar Florence. Terwijl we wegreden bij Aan vijftien 16 zeg ik tegen je “ draai hier maar de hoek om en dan roepen we tegen die vrullie, We zijn er !!” Uiteindelijk zijn we toch in het echte Florence belandt.
Voor mij was het toen de eerste en enige keer dat ik in Capranica ben geweest. 2 september kwamen we daar aan. Dàt gaat je niet lukken, maar is verder ook niet belangrijk.
Met zo’n jubileum kom je automatisch uit bij Ten Years After – Going home ..
Luister hoe Alvin Lee zijn ADHD omzet in gitaarklanken.
Het ga je goed en tot gauw
Edward