Het mooiste blauw

Een kleine tien jaar had ik de vlam in de pijp bij het mooie bedrijf Van Heur in Kelpen-Oler. Oostenrijk, Zwiterland, Frankrijk, Denemarken, Italië, Spanje en een memorabele rit naar Bosnië net na de oorlog. We were Kings of the Road. Onlangs heb ik met mijn meisjes m'n oude werkplek bezocht. Ron, die de zaak volledig bestiert, zorgde voor een passende truck voor een ritje met de dames. Top.

Het gas zat in die periode altijd stevig onder de rechtervoet. Snelheidsbegrenzer was een woord dat niet in de Dikke Van Dale stond. Vooral met de opgepepte Volvo F12 van Bennie ontdekte ik 'de wereld' van dat moment. De laatste jaren van mijn truckersbestaan zat het gas ook regelmatig achter in de bak. Daarmee stoven we dan onder andere naar de plaatsen Volklingen en Trier; de streek waar ik nu verblijf en waarnaar de neus wijst. Dat waren mooie jaren en het blauwe paardje (het mooiste blauw!) moest werken. Ik hoefde alleen maar te schakelen en te zorgen dat het niet (te) hard bergafwaarts ging.

De afgelopen twee dagen hield ik het gas er ook op. Met wisselende gevoelens. In het hoofd is alles goed. Het lijf protesteert, merk ik. Vanaf Schonecken heb ik, bij nader inzien, te lang het Jacobspad gevolgd (tot Waxweiler). De Wilibrordusweg liet me vervolgens in de steek. Het pad dat ik langzaam als vriend beschouwde was bij rivier de Prum weg. Daarna volgde ik de routepijltjes van de Eifelverein richting Biersdorf am Stausee. Voor het eerst waren er paden waar je niet twee stapjes naar rechts moest doen. Prachtig wandelen, maar niet als je nog een heleboel kilometers voor de boeg hebt. Omdat ik toch in Bitburg wilde aankomen, heb ik op het tandvlees gebeten. Heel erg zelfs.......... Noem het een leermoment.

Het slapen ging matig dankzij onrustige benen en onrust in de bovenkamer. De kamer waar mijn kribbe stond, was uitstekend edoch prijzig. Er was 's morgens echter een prima ontbijt en ik mocht inladen voor de dag die komen ging. Broodjes, appels, koeken. Dus met een redelijk frisse kop ging het richting Trier. Dit keer geheel via een route van het programma Osman Ad op mijn telefoon. Hoe het ging? Super. Het was warm, dat wel. Maar onderweg stonden op de juiste momenten mensen buiten te keuvelen, alwaar ik mijn kruikjes kon vullen. Of er was een geopende Gaststätte voor een kop koffie. Een stukje van de route liep nagenoeg parallel aan de B51, de weg waar ik zo vaak 'met gas op die zuigers' voorbij vlamde. Ik heb geen Van Heur truck kunnen ontdekken. Bij het opzetten van de zonnebril bleek een poetsbeurt van de glazen nodig. Zweet en gedroogd traanvocht op de glazen komen scherp zien niet ten goede!

De route verliep via een groot aantal gehuchten. Ik noem Oberstedem, Gilzem, Newel, Aach. De ondergrond was wisselend: asfalt, grind, bos. Iets na de middag volgde bij een Tankstelle een leuke ontmoeting met een vader en zoon met roots uit Weert. Hun vakantie zat er op, de gehuurde camper was zojuist afgeleverd aan de verhuurder. Het was fijn om met hen te praten, het was immers het eerste echte gesprek van de dag. Gedurende de dag ervoor heerste er ook al eenzaamheid. Een beetje als een trucker, ha ha.

Rond 17.30 uur stak ik de Moesel over waarmee het doel voor vandaag, Trier, was bereikt. Morgen gaat het gas van de zuigers, want de zoektocht naar een slaapplaats verliep moeizaam. Erg moeizaam. 

(red.)