Morgen meer nieuws

"Jullie mogen zoveel eten als jullie willen. Wat we niet willen is dat je hier lichter vertrekt als dat je gekomen bent." Het zijn de woorden van Tim en Melody Varnes in Flagstaff. Wat een stel. Trailangels, mensen die hikers helpen, door bijvoorbeeld een lift naar de stad, een slaapplaats of een maaltijd aan te bieden. Bij Melody en Tim krijgen we alles. Er hangt zelfs een badjas klaar en er is een hikerbox met achtergelaten spulletjes die misschien bruikbaar zijn voor een ander.

In de keuken van Melody en Tim is het feest. Er staat ovenvers gebak, fruit er is koffie, thee, melk, bier, wijn. "Pak wat je wil en vraag het niet steeds", aldus Tim. Mmm, ik blijf eten. Slaat de hikerhunger dan toch toe? Ik drink ook mijn eerste rode wijntje sinds mijn vertrek uit Nederland.

Het echtpaar Varnes (69 & 67) is gepensioneerd. Ooit waren het fanatieke ultra-runners. Vier jaar geleden begonnen ze AZT Hikers te helpen. Gratis. Een bijdrage is welkom. Deze schenken ze aan de AZT Association. Voor ons zijn het fantastische trailangels.  

Gerry benut de zero day voor een korte hike in de bergen rond Flagstaff. Ik word Down Town gebracht waar ik nieuwe schoenen en sokken koop, enkele kaarten post en een biertje drink. We hebben 's morgens op de weegschaal gestaan. We zijn ieder ruim 5 kilo kwijt. Ik kan het hebben. Gerry is "unne schmaale spichtel". Die mag niet teveel gewicht verliezen. Hij overweegt een tweede rustdag. Uiteindelijk kiezen we toch voor de trail. Gelukkig. Zonder te pushen,  Tinman wil graag 'draan' blijven gaan. De rugzakken zijn zwaar bij vertrek, vijf dagen eten én we hebben extra eten ingeslagen. 

Vrijdag de 19e vertrekken we, op ons gemakkie. Goede vrijdag. Het gaat aan ons voorbij. Net als Pasen. We maken na een rustige start stevig kilometers. De nieuwe schoenen, merk Salomon, worden de tweede dag op de flanken van de San Francisco Peaks behoorlijk getest. We moeten door sneeuw banjeren. Regelmatig zakken we tot de enkels en soms tot aan de knieën weg. Grrr, geen fijn stuk. Eerste Paasdag is het vlak. Het waait, soms hard. Voor het eerst loop ik met oortjes en luister muziek. De favoriete top 100 van PM en Ria. Inspirerend. We tikken 42 km af. Tweede Paasdag houden we het op 37 km. Hatsaflats!

Dinsdag bereikten we de Grand Canyon. Vooraf eten we in Tusayan. Het is een 'all you can eat'ontbijt concept. We hebben er alweer dik 20 km opzitten. Ik schep drie keer royaal op. Yep, ik heb de hikerhunger.  

Een eerste sneakpreview van de Canyon hadden we maandag al. Vanaf de Cocconino Rim. Indrukwekkend. Eigenlijk is de hele trip indrukwekkend. Doorpakken, doorzetten, afzien en elke dag aan het einde genieten. Yeah, we did it again. Of ik een goede afsluiter weet voor deze blog? Nope. Ik laat het hier even bij. Morgen meer nieuws.