Overpeinzing (1)

Maandag 12 augustus 2013. Twee weken onderweg. Pfff, is het al twee weken geleden dat Sil en de kids gelijktijdig richting Duinrell stoven, dat buurvrouw Mien snel naar buiten kwam om een foto te schieten en me succes wenste, dat ik na 500 meter al moest constateren dat ik fout zat, dat Ed van Nederweert24 me in Tungelroy opwachtte en dat ik 's avonds bij Ed (mijn broer) sliep na een prima maaltijd te hebben genoten? Time flies when you are alone, maar dat is niet zo. Ik heb mijn telefoon waarmee ik iedereen kan bellen en iedereen mij kan bellen. Is dat nodig? Tijdens een dag als vandaag niet. Laat ik dan 's middags juist gebeld worden door íemand die eigenlijk een andere Marcel wil spreken. Ook dat kan.

Terug naar mijn korte overpeinzing. Ik ben weliswaar met een doel onderweg, maar ik geniet zeker van het wandelen. Door het gewicht van de rugzak en de stevige etappes (vooral de eerste week) sneeuwde dat genieten een beetje onder. Vandaag was echter weer een dag om door een ringetje te halen. Tjuu, wat heb ik 'genotterd'. Van het weidse en glooiende landschap, de mooie loofbossen, de onverharde paden, de dorpjes met de typische Franse huizen en daken én de soms eigenzinnige katten op de rand van een afbladderende geverfde vensterbank. Zelfs de kerkhoven en de vele weg- en veldkruizen hebben hier vaak haast iets mystieks.

Vanaf Sarre-Union ging het richting Burbach. Nadat het pad overging in grote fruitboomgaarden, durfde ik het weer aan om gewoon te struinen. Zonder kaart, zonder gps. Gewoon van landerij naar landerij, door een bosrand en over paden. Mijn ijkpunt vormde de autobaan die 'n kilometer of drie verder in het landschap twinkelende op het moment dat de zon op een auto weerkaatste. Heerlijk. Een wegschietend hert maakt het gevoel van vrijheid compleet.

Na Burbach kwamen Eywiller, Weyer, Schalbach, Metting, Hangviller, Berling en Vilsberg. In Weyer was ik net op tijd bij de bakker. 's Middags gaat het hier dicht allemaal! Toen ik de weg vroeg aan de aardige verkoopster, werd de bakker er zelf bij geroepen. Aan zijn adem te ruiken had hij al een voorschotje genomen op de drank bij de middagmaaltijd. De man wees me perfect de weg naar Schalbach. Die verliep via een mooi bospad. Daar raakte ik in gesprek met Marlyse Schneider. Samen met haar man Jean-Claude verhuurt ze een vakantiewoning. Ze nodigt me uit voor een kop koffie. Haar twee dochters werken in de zorg. Ze begeleiden patiënten met kanker tijdens de laatste fase. "Loodzwaar werk", aldus Marlyse. Ze vraagt of ik voor haar familie in Rome een weesgegroet wil bidden. Dat beloof ik.

Met dagen als vandaag ga ik het redden. Ook al bracht Antony and the Johnsons me met het nummer 'Man is the Baby' emotioneel helemaal van de wijs, ook al is tijdens het avondeten mijn wasgoed nat geregend en ook al heb ik in geen 36 uur meer nicotine genuttigd. Morgen richting flanken van de Vogezen.

(red.)