PCT part 3: Geen held (einde)

Via het huis van 'The Andersons' in Green Valley naar Saw Mill Campground, langs Lake Hughes naar Hikerstown en via de Mohave dessert, stukken 'no-man's-land', ontelbare canons, rotsrichels, verbrande bomen en dode bomen naar treinstadje Tehachapi. De week op de PCT is fantastisch. Indrukwekkend.

De laatste nacht in Tehachapi slaap ik op een groenstrook bij een klein vliegveld. 75 meter verder dendert elk kwartier een gigantische goederentrein voorbij. Niet de wielen over de rails, maar het huilen van de typische treintoeter zorgt voor een onrustige nacht. De volgende ochtend gaat het per bus naar Bakersfield en vandaar (in stijl) met de Greyhound bus naar Portland. Een trip van 21 uur.

Amerika is in vele opzichten anders. Dat geldt zeker voor het 'aan de wandel' zijn op section E van de PCT. De afstanden zijn behoorlijk, de temperatuur in de woestijn stijgt flink en op Saw Mill CG wordt de windvastheid van mijn tarp danig getest. Maar alles is relatief en legt het af tegen de schoonheid van het land en de voldoening van het klimmen en dalen. Wat zeker ook meespeelt is dat de PCT leeft onder 'locals'. Steek je een verlaten weg over dan heb je kans dat er flesjes water bij de trailhead liggen met het opschrift 'For PCT hikers'. En in the middle of niks kun je zomaar een door trailangels ingerichte rustplaats tegenkomen met koekjes, snoepjes, water en fruit.

Het blijkt dat ik voor de grote drukte loop. Dat is heerlijk. Was ik er twee weken later geweest dan was ik deel van de 'big wave.' Op rustplaatsen voor de nacht kun je dan wel met dertig (of meer) hikers bij elkaar staan. De route neemt in populariteit namelijk nog steeds toe en medio april is het meest geschikte moment dat thru-hikers hun tocht vanaf de Mexicaanse grens starten.

Qua voeding heb ik bijna op de gram na genoeg meegenomen. Datzelfde geldt voor de brandstof voor de stove. Hoewel, ik ben blij dat ik in Hikerstown een aantal gigantische spareribs kan knagen die door een zekere Bob zijn bereid. En ook een aantal 'leftovers' van vroege thru-hikers, die zich onderweg door middel van aan zichzelf gestuurde postpakketten (her)bevoorraden, stopte ik graag in mijn rugzak.

De rugzak, mijn vertrouwde Osprey Atmos 50, voelde als gegoten. De dag dat ik de Mojave woestijn intrek heb ik aan het begin bijna 4,5 liter water op de man. Het extra gewicht doet me weinig. Ik verbaas me er zelf over. Door het 'Leave no Trace' (laat geen sporen achter) principe kom je nergens een papiertje, flesje, blikje of andere rotzooi tegen. De paar hikers die ik tref zijn allemaal vriendelijk, behulpzaam en toch ieder op zichzelf.

Onmisbaar waren: de waterfilter, de wandelstokken, de zonnebril en de hoed. Heb ik teveel meegenomen? Misschien. Het zakmes bleef ongebruikt. Vanwege het mes moest ik mijn Osprey inchecken. Dat geld had ik me achteraf kunnen besparen. Is de PCT voor iedereen weggelegd? Nee. Ik heb er slechts aan geroken. Maar op basis van deze korte ervaring kan ik stellen dat je conditie meer dan goed moet zijn. Je moet ook in kunnen leveren, aan luxe bijvoorbeeld. Daar krijg je echter heel veel moois voor terug.

Moet je een held zijn? Nee, maar ook niet bang. De richeltjes zijn soms erg smal en er is wildlife. De slangen hielden zich overigens voor mij verscholen en van coyotes heb ik alleen sporen aangetroffen. Verder valt er nog heel wat praktische informatie te delen. Maar daar ga ik deze blog niet langer voor gebruiken. Tinmachine is of the trail and back in Nederweert.

Wil je meer weten over hiken over de PCT in California, stuur me een bericht. Verder wederom aan alle lezers, dank voor de leuke reacties. 'It keeps Tinman going.'