Met de geit
12 september 2013 - Berceto, Italië
Een prachtige dag achter de rug. Het landschap is veranderd, er kan weer af en toe serieus een heuvel op gebuffeld worden en het weer is perfect. Ik voel me een gelukkig mens. Van de Duitse pelgrim is vrij snel afscheid genomen. Zij vond bijna alles prachtig en wilde daar foto's van maken. Als iets niet prachtig was kon (of wilde?) ze zich daar over opwinden. Waar kunnen mensen zich toch druk over maken! Over negen dagen treft ze in Lucca een goeroe die ze eerder in India ontmoet heeft. Mooi. Ik ben blij dat we na een bak koffie op een splitsing komen waar onze wegen zich scheiden. Niet ondenkbaar dat ze hetzelfde heeft gedacht.
Daarna gaat het gas op de zuigers: lijf en leden voelen sterk. Het is een genot om omhoog en omlaag te denderen. Complimenten aan de routemarkeerders. De Via laat zich uitstekend volgen. Ik kreeg een tip af en toe de SS62 te nemen die nagenoeg parallel loopt. Dat doe ik niet en ik adviseer iedereen gewoon de bordjes en roodwitte markeringen te volgen. Na het vele asfalt van de laatste dagen is het gewoon zonde dit schitterende stuk van de route te verruilen voor (opnieuw) teer. Na een kleine 32 km land ik om 16.00 uur in Berceto. Ik tref George (62) een Schotse pelgrim die me de weg wijst naar het onderkomen. De supermarkt ligt tegenover en we besluiten zelf te koken. George heeft een rustdag genomen.
We voeren een fijn gesprek. De kost is lekker, de onderwerpen van gesprek zwaar. We hebben het over de EU, WO II, WO I, het pelgrimeren én over het feit dat zoveel Nederlandse pelgrims onderweg zijn. Onlangs trof hij Ton, een boom van een kerel 'who was going ready fast.' En gisteren deelde hij het onderkomen met ene Wim. "I know them," zeg ik. "They all from Limburg."
George ligt inmiddels te slapen, ik drink een laatste slok Gutturnio Frizzante. Morgen stijgt het verder richting Passo della Cisa. Daarna wordt de wijn alleen maar beter. Volgens de Duitse is de pas het hoogste punt van de Via in het Appenijnen gebergte. Dat had ze uit het boekje waar ze regelmatig uit citeerde en waardoor we dan stil stonden terwijl het juist vooruit moet gaan. Ook met de geit.
Daarna gaat het gas op de zuigers: lijf en leden voelen sterk. Het is een genot om omhoog en omlaag te denderen. Complimenten aan de routemarkeerders. De Via laat zich uitstekend volgen. Ik kreeg een tip af en toe de SS62 te nemen die nagenoeg parallel loopt. Dat doe ik niet en ik adviseer iedereen gewoon de bordjes en roodwitte markeringen te volgen. Na het vele asfalt van de laatste dagen is het gewoon zonde dit schitterende stuk van de route te verruilen voor (opnieuw) teer. Na een kleine 32 km land ik om 16.00 uur in Berceto. Ik tref George (62) een Schotse pelgrim die me de weg wijst naar het onderkomen. De supermarkt ligt tegenover en we besluiten zelf te koken. George heeft een rustdag genomen.
We voeren een fijn gesprek. De kost is lekker, de onderwerpen van gesprek zwaar. We hebben het over de EU, WO II, WO I, het pelgrimeren én over het feit dat zoveel Nederlandse pelgrims onderweg zijn. Onlangs trof hij Ton, een boom van een kerel 'who was going ready fast.' En gisteren deelde hij het onderkomen met ene Wim. "I know them," zeg ik. "They all from Limburg."
George ligt inmiddels te slapen, ik drink een laatste slok Gutturnio Frizzante. Morgen stijgt het verder richting Passo della Cisa. Daarna wordt de wijn alleen maar beter. Volgens de Duitse is de pas het hoogste punt van de Via in het Appenijnen gebergte. Dat had ze uit het boekje waar ze regelmatig uit citeerde en waardoor we dan stil stonden terwijl het juist vooruit moet gaan. Ook met de geit.
Ik vind het ook heel bijzonder dat het lopen je zo goed vergaat. Sjiek !!! Succes weer voor morgen en slaap lekker straks.
groetjes Erna
Zet 'm op morgen en hopelijk heb je mooi weer.
Maar, een pelgrim laat zich natuurlijk niet alles gelegen liggen aan de historie, want hij wil almaar verder. Go, Tinnemans, go...
Het is fijn om te horen dat het lopend zo goed met je gaat, de verhalen ieder dag lezend gaat het ook met het kopje. Iedere dag snel ik me naar het werk om zo weer een geweldig stukje van je te lezen. Veel suc6